Εκείνοι που φεύγουν... Άρης Ιωάννου Δεδόπουλος. Ο δικός μας άνθρωπος

Με αισθήματα βαθιάς λύπης θα αποχαιρετήσω τον αγαπητό και αξέχαστο φίλο Άρη Δεδόπουλο. Το υψηλόκορμο πλατάνι από το χωριό Πλάτανος Ναυπακτίας έγειρε και έπεσε νεκρός στην ηλικία των 66 ετών, βυθίζοντας στο πένθος και τη θλίψη την γυναίκα του και τα δύο παιδιά του, την χαροκαμένη μάνα του, τα αδέρφια του και τους συγγενείς του, την κοινωνία του Μύτικα και της ευρύτερης περιοχής και του χωριού του Πλάτανου Ναυπακτίας και όχι μόνο, που συντετριμμένοι και με δάκρυα στα μάτια, συνέρρευσαν να...

τον αποχαιρετήσουν και να τον συνοδεύσουν στην τελευταία του κατοικία από τον Ιερό Αγίου Νικολάου Μύτικα Αιτ/νίας. Με συγκινητικά λόγια τον αποχαιρέτησε ο συγχωριανός του Γεώργιος Πολύχρονος.

Ο Άρης ήταν δυνατός και θαρραλέος και αισιόδοξος στη ζωή, υπερπηδώντας επιτυχώς κάθε εμπόδιο και δυσκολία! Όμως ο ακατανίκητος χάρος του είχε στήσει καρτέρι και παραμόνευε και τον χτύπησε ανελέητα πρόωρα, κόβοντας το νήμα της ζωής του στον πολλά υποσχόμενο και με οράματα για τη ζωή του και το μέλλον Άρη και δεν τον άφησε τώρα να απολαύσει και αυτός κόπους και μόχθους και προσπάθειες μιας ζωής ολόκληρης! Νέος είχε ταξιδέψει στην Αμερική και δούλεψε σκληρά και με την επιχειρηματική και την εν γένει δραστηριότητά του πρόκοψε και γύρισε στην πατρίδα μας την Ελλάδα επιτυχημένος. Αυτοδημιούργητος, ανήσυχος και με έξυπνο μυαλό, αλλά και εργασιομανής, συνέχισε στην Ελλάδα την επιχειρηματική του δραστηριότητα σε πολλούς τομείς και με την πιστή και αφοσιωμένη σύζυγό του την Σοφία, που στάθηκε αληθινός βράχος στο πλευρό του, δημιούργησαν μια πειθαρχημένη, ομονιασμένη, με ενάρετες αρχές και οράματα ζηλευτή οικογένεια και έδωσαν Πανεπιστημιακή μόρφωση στα δύο παιδιά τους που περάτωσαν τις σπουδές τους, ο Γιάννης σαν Μηχανολόγος και η Γεωργία σαν Ψυχολόγος.

Ο Άρης ήταν διορατικός με ευρύτητα σκέψης και διαβασμένος και είχε άποψη και γνώμη για κάθε θέμα. Ευγενής με αρχοντική συμπεριφορά βοηθούσε ποικιλοτρόπως τους συνανθρώπους του. Ποτισμένος με τους καημούς και τους πόνους της ξενιτιάς, που μας άγγιζαν και τους δυο μας, ξεσπούσαμε στα τραγούδια της ξενιτιάς, στις συντροφιές μας. Στο Αναλόγιο του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Μύτικα συμψάλαμε και τη Μεγάλη Τετάρτη μας αποχαιρετούσε για να πάει με την οικογένειά του να κάνει Πάσχα με την μάνα του στο χωριό του, που τους περίμενε, όπως κι εμένα η δική μου όταν ζούσε. Αγάπες και πίκρες μαζί, που ο πανδαμάτορας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει!

Άρη! Τιμήσαμε ο ένας τον άλλο με την αγνή και άδολη φιλία μας. Οι συναντήσεις και οι συζητήσεις μας στο Γραφείο μου θα μου μείνουν αξέχαστες. Προβληματισμοί, ανησυχίες και συζητήσεις επάνω σε γενικά θέματα, έδιναν και έπαιρναν. Όχι αερολογίες. Είχαμε απόψεις και γνώμη και σε ευρύτερα θέματα, αλλά και για τα τοπικά προβλήματα, αφού αγαπήσαμε τον Μύτικα και την περιοχή σαν δεύτερη πατρίδα μας. Ήμασταν ενεργοί πολίτες, όπως μας θέλει τους πολίτες και ο Αρχαίος Φιλόσοφος Αριστοτέλης.

Κοιμήσου, αγαπητέ μου φίλε Άρη, στην φιλόξενη Μυτικιώτικη γη. Με τα Μυτικιώτικα καταγάλανα κύματα του Ιονίου Πελάγους, που φτάνουν κοντά στο μνήμα σου και σε νανουρίζουν και σου κρατάνε συντροφιά να στέλνεις κάθε μέρα τα παγωμένα φιλιά σου και τα χαιρετίσματά σου στη χαροκαμένη μανούλα σου, που η αναθεματισμένη ξενιτιά μας χωρίζει από τους δικούς μας ανθρώπους και στη ζωή και στο θάνατο. Η Σοφία και τα παιδιά σου ο Γιάννης και η Γεωργία θα σου ανάβουν κάθε μέρα το καντήλι σου και επάνω από το μνήμα σου θα σου ψιθυρίζουν ότι συνεχίζουν να σ' αγαπάνε, θα σε συντροφεύουν μέρα και νύχτα με τη σκέψη τους και όσο ζουν και υπάρχουν θα ορκίζονται στο όνομά σου και δεν θα σε ξεχάσουν ποτέ!

Μα ποτέ δεν θα σε ξεχάσουμε κι εμείς φίλε Άρη. Θα μας λείψεις. Αφήνεις δυσαναπλήρωτο κενό και απώλεια στην κοινωνία μας.

Ξεκουράσου τώρα. Αρκετά κουράστηκες και μόχθησες στη ζωή.

Αντίο Άρη

Μύτικας Αιτ/νίας 23/02/2016

Νίκος Θ. Νταής