Ποιός κυβερνά αυτόν τον τόπο;

Την πλήρη απώλεια του προσανατολισμού του επιδεικνύει τα τελευταία εικοσιτετράωρα το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας. Μάλιστα ούτε μέσα στην κυβέρνηση μπορούν να ομονοήσουν, σε σχέση με τα κυρίαρχα προβλήματα και τις ενέργειες που γίνονται για την αντιμετώπισή τους.

Σύγχυση επικρατεί και στην αντιπολίτευση που δεν ξέρει αν θα πρέπει να πανηγυρίσει, επειδή παρατείνεται το μνημόνιο και συνεχίζεται η δική της πολιτική, όπως κραυγάζει, ή και να εκδηλώσει την ικανοποίησή της, αφού η σημερινή κυβέρνηση ακολουθεί τις ίδιες μνημονιακές ράγες, που όμως προεκλογικά τις είχε καταραστεί..
Επιπλέον οι έχοντες την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας, δεν ξέρουν τώρα ποιον πρώτα να συμμαζέψουν: Τον Σόιμπλε ή τον Λαφαζάνη; Ο Λαφαζάνης δεν θέλει τις ιδιωτικοποιήσεις, τις οποίες επιθυμεί ο Σόιμπλε με τρόπο κατηγορηματικό.
Στην εσωκομματική ψηφοφορία τριάντα βουλευτές δεν συμφωνούν με τις προτάσεις Βαρουφάκη, ο οποίος σημειώνει ότι δεν ανήκει στην πολυθόρυβη οικογένεια του ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος είναι απλός ένας υπουργός. Μέσα σε όλα αυτά είχαμε και την επανάσταση της… τέταρτης ηλικίας, με όλη τη δυσβάσταχτη σοφία της. Με τον Γλέζο να υψώνει το λάβαρο της επαναστάσεως και τον Μίκη Θεοδωράκη να ψιθυρίζει «σώπα όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες».

Αν δεν χρειάζεται ψυχίατρο το πολιτικό σύστημα, χρειάζεται να πει καθαρά την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Να πει γιατί δέχθηκε να αποφύγει τις μονομερείς ενέργειες, οι οποίες ουσιαστικά θέτουν την ίδια την Κυβέρνηση σε τετράμηνη απραξία, μη μπορώντας να λάβει κεφαλαιώδους σημασίας αποφάσεις. Και το ερώτημα που ανακύπτει, αφού συμβαίνουν όλα αυτά, είναι να μας πει κάποιος, ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο. Η Μέρκελ, ή ο Βαρουβάκης, ο Σόιμπλε ή ο Λαφαζάνης; ΄Ολοι μαζί ή και κανένας από αυτούς;

Τα υπόλοιπα, όπως και οι ομηρικοί καβγάδες μέσα στη Βουλή, καταδεικνύουν απλώς ότι ο καθένας ψάχνει τον πραγματικό του ρόλο και μάλιστα θέλει να τον ονομάσει όπως αυτός τον καταλαβαίνει. Να περιγράψει τα γεγονότα, αλλά στη δική του γλώσσα και όχι την γλώσσα της αλήθειας και της πραγματικότητας. Γι΄αυτό ο Λαγαζάνης είπε ότι η φρασεολογία για την τετράμηνη παράταση θύμιζε την γλώσσα των δανειστών μας.

Αλλά, γιατί δεν λένε οι πρωταγωνιστές της πολιτικής μας ζωής σε όποια παράταξη και αν ανήκουν, ότι η χώρα βρίσκεται σε δεινή θέση, έχει απολέσει μέρος της εθνικής της κυριαρχίας, χρωστάει πολλά και δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα και αναγκάζεται να δέχεται τις προσβολές και τις προκλήσεις της γερμανικής Ευρώπης;
Είναι διότι φοβόταν πάντοτε την αλήθεια. Και τώρα, τρέχουν και δεν φτάνουν όλης της Γης οι κολασμένοι να βρουν το δίκιο τους, από μια Κυβέρνηση χειροπόδαρα δεμένη, με τις βαριές αλυσίδες των προεκλογικών υποσχέσεών της, στις οποίες προστέθηκε πλέον το «βάθος τετραετίας». Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι και τον Αύγουστο σταφύλι. Αν δεν γίνουμε όλοι μια γροθιά, για να αντιμετωπιστεί το εθνικό πρόβλημα, δεν πρόκειται να σωθούμε.
( Το κείμενο αυτό του ΄Αγγελου Κολοκοτρώνη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Μακεδονία της Κυριακής»)