Το βατερλό του Νίκου Ορφανού

Η Πολιτική είναι πολύ σοβαρή υπόθεση ακόμη και σήμερα που το μνημονιακό ξήλωμα του κοινωνικού ιστού αποκάλυψε ή ενέτεινε τις πιο σκοτεινές όψεις της αποδόμησής της. Αυτό δεν σημαίνει πως αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο των επαγγελματιών της ή των γόνων γνωστών οικογενειών.


Συχνά την υπηρέτησαν ή την υπηρετούν άνθρωποι που ξέρουν από την κόλαση του ιδιωτικού τομέα ή της αγοράς, άνθρωποι αυτοδημιούργητοι και συχνά αυτομορφωμένοι, άνθρωποι που έχουν ζυμωθεί στην προφορικότητα, την συλλογική πάλη ή έστω την συλλογική έγνοια για τα πράγματα (τοπικά ή υπερτοπικά).

Κοινώς, άνθρωποι που εστάλησαν στην Βουλή με βατήρα την πίστη που έδειξαν στα πρόσωπά τους ολόκληρες μικρές ή μεγάλες κοινότητες, κυψέλες ταλαιπωρημένων προλεταρίων ή «πρεκαρίων» (επισφαλών) που δεν έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στην άσκηση της Πολιτικής και που στο πρόσωπο ενός συμπολίτη τους είδαν την ελπίδα.

Πριν τα μνημόνια, αυτό έπαιρνε και συχνά την μορφή ανάθεσης: σε ψηφίζω για να μου διορίσεις το παιδί μου. Μετά τα μνημόνια πήρε και την μορφή θυμού: σε ψηφίζω για να τους δείρεις. Ένα ακόμη φαινόμενο που πύκνωσε τα τελευταία χρόνια είναι οι αναγνωρίσιμοι ηθοποιοί, καλλιτέχνες, τηλεπαρουσιαστές που αποφάσισαν να εμπλακούν στην Πολιτική και συχνά κατέληξαν στα βουλευτικά έδρανα.

Αυτό είχε βέβαια ξεκινήσει από τα μέσα της δεκαετίας του 90. Συχνά, η αναγνωρισιμότητα αρκούσε να αντικαταστήσει τον οποιαδήποτε πολιτικό λόγο. Αυτό βέβαια δεν ήταν ακυρωτικό από μόνο του. Συχνά ας πούμε άνθρωποι των Τεχνών, που έφτασαν να ασκούν Πολιτική σε υψηλό επίπεδο, έκαναν σημαντικά πράγματα, άφησαν έργο ή στίγμα. Ας θυμηθούμε ένα μόνον: Τα ΔΗΠΕΘΕ που θέσπισε η Μελίνα το 1984. Από την άλλη πάλι, συχνά άνθρωποι με όλα τα εφόδια, δεν στάθηκαν ικανοί να μεταβάλουν τους όρους ενώ πολλοί εξ αυτών δεν άρθρωσαν ούτε επερώτηση στον κοινοβουλευτικό τους βίο. Κι αυτό δεν ήταν απόλυτο βέβαια.

Από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, έχει περάσει λίγο διάστημα. Και αν εξαιρέσουμε τα προγράμματα των κομμάτων που κάνουν σαφή τα προτάγματα τους είναι ακόμη νωρίς να αξιολογηθεί η δράση των νέων βουλευτών και άρα και των πρώην καλλιτεχνών που επέλεξαν να δοκιμαστούν. Υπάρχει όμως ένα νέο στοιχείο τώρα: Ένα κομμάτι της παραγωγής του πολιτικού λόγου έχει μετακινηθεί στα ποσταρίσματα και τα τιτιβίσματα στα κοινωνικά δίκτυα. Συχνά, ο τρόπος που ποστάρεις είναι και ο πιο αντιπροσωπευτικός του τρόπου που σκέφτεσαι έστω και μέσω του παραμορφωτικού φακού των 140 χαρακτήρων ή της άνεσης χώρου του facebook. Δεν είναι τυχαίο πως η «καραμανλική πτέρυγα» της Νέας Δημοκρατίας επιλέγει να κοινοποιεί τις σκέψεις ή προθέσεις της μέσω του twitter του άτυπου εκπροσώπου της, του κυρίου Ευάγγελου Αντώναρου.

Το πρόσφατο «τιτίβισμα» του νέου βουλευτή του Ποταμιού και ηθοποιού Νίκου Ορφανού ήταν αυτό που πυροδότησε αντιδράσεις και ανάγκασε τον ίδιο να κατεβάσει τον λογαριασμό του για λίγο, μέχρι που τον επανεκίνησε. Εδώ ο καλλιτέχνης που έγινε πολιτικός πρόλαβε να σκοντάψει πριν ακόμη κάνει την πρώτη του επερώτηση στην Βουλή.

Ας δούμε πώς: «Τρόλια μ’ ακούτε; Σε λίγες μέρες θα πλερωνόσαστε σε δραχμές! Ου να μου χαθείτε! χαχα!». Μετά το σάλο ο ίδιος απάντησε πάλι μέσω τουίτ: «Επειδή γράφονται και λέγονται διάφορα, να ξέρετε ότι η μόνη απάντηση στα πληρωμένα τρολ είναι το τρολάρισμα!». Έτσι, πέραν από μερικές σέλφι φωτογραφίες του νέου βουλευτή στα έδρανα του Κοινοβουλίου ήλθαν να προστεθούν οι παραπάνω διατυπώσεις που αναιρέθηκαν από τον ίδιο μέχρι να ξαναγίνουν.

Ο Νίκος Ορφανός υπήρξε ένας ηθοποιός με μια όχι και τόσο αξιοσημείωτη πορεία στο ελληνικό θέατρο και το σινεμά-αν και αυτό αποτελεί προσωπική γνώμη. Αν πάντως είχε κάνει κάτι ανεπανάληπτο φαντάζομαι θα το ξέραμε. Παιδί του Θεάτρου Τέχνης, ήταν πολύ καλός στην σπουδαία ταινία «Λευτέρης Δημακόπουλος», έπαιξε και σκηνοθέτησε μετά διάφορά πράγματα μέχρι την συμμετοχή του στο δημοφιλές «Νησί» του Mega. Αυτά. Μην ψάξετε άλλα.

Υπήρξε όμως παρεμβατικός όλο αυτόν τον καιρό με αρθρογραφία σε διάφορα site όπως το protagon αλλά και με τακτική παρουσία στα social media. Οι απόψεις του, ένα κράμα ρομαντικής νοσταλγίας για τα χρόνια στον Πειραιά με τα βινίλια και τις παρέες και ήπιου θατσερισμού μοιραία αντάμωσαν με αυτές του Ποταμιού. Και σχεδόν αμέσως ο ίδιος στρατεύθηκε στο νέο κόμμα με το οποίο και εκλέχθηκε στον Πειραιά. Η χαρούμενη selfιe του με άλλους νέους βουλευτές στα έδρανα υπήρξε η πρώτη εικόνα του ως βουλευτής (όχι για τον γράφοντα παρεξηγήσιμη προς Θεού).

Οι παροικούντες του δημόσιου λόγου όμως ήξεραν τις απόψεις του, τον τρόπο που αναιρούσε ή έπαιρνε πίσω αυτό που έλεγε. Θυμηθείτε πως είχε πει πως οι ηλικιωμένοι ηθοποιοί πρέπει να αποσύρονται πυροδοτώντας την οργή του Κώστα Βουτσά στον οποίο και ανταπάντησε μη διαψεύδοντας την άποψή του.

Οι πιο παρατηρητικοί και διαβαστεροί ήξεραν επίσης τι είχε γράψει για τον απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό: «Σέβομαι την αυτοκαταστροφή. Είναι μία διαταραχή, αλλά όχι ιδεολογία. Λυπάμαι, αλλά επειδή κάποιος, μοναχός του, διάλεξε έναν λόγο για να πεθάνει, δεν σημαίνει ότι ο λόγος αυτός είναι αναγκαστικά ιερός για όλους. Γεμίσαμε ιερά και όσια και στο τέλος δεν σεβόμαστε τίποτα» (Protagon.gr, «Η κοινωνία της πίκρας», 10 Δεκεμβρίου 2014).

Η ψυχολογικοποίηση της πολιτικής στάσης, ένα δύσκολο άθλημα μάλλον δεν του ταίριαζε. Αργά ή γρήγορα, οι αντιδραστικές του απόψεις, πασπαλισμένες με μια γυμνασιακή αφέλεια και μια διδαχή ηλικιωμένου ρεπουμπλικάνου συνταξιούχου βρήκαν το χώρο τους στο Ποτάμι. Οι εκθέσεις ιδεών του αποκτούσαν άλλο νόημα τώρα. Και ο ίδιος παράλληλα με την χαρά της εκλογής του συνέχιζε να είναι δραστήριος στα social media μέχρι και το πρόσφατο χαιρέκακο τουίτ που προαναφέραμε.

Εδώ, ο Νίκος Ορφανός –στην ανταπάντησή του- αν προσέξατε μίλησε για «τρολιές». Κοινώς είπε πως τουίταρε τρολάροντας τα τρολ που τον ενοχλούν. «Η μόνη απάντηση στα πληρωμένα τρολ είναι το τρολάρισμα», απεφάνθη επιχειρώντας να καλύψει την κρυφή προσδοκία του για Grexit ή αποτυχία στις διαπραγματεύσεις της νέας Κυβέρνησης κάτω από την δικαιολογία του τρολαρίσματος, ξεχνώντας όμως κάτι βασικό: το τρολάρισμα στα κοινωνικά δίκτυα, αποτελεί μια πανούργα ταχτική «ροκανίσματος του άξονα» της εξουσίας.

Μια ευφυή μέθοδο που ενσωματώνει κάτι από την παλιά καλή επιθεώρηση, αποφθέγματα απίστευτης ακρίβειας και συμπύκνωσης, συχνά σαρκασμού ή αυτοσαρκασμού, λοξής ειρωνείας, αναποδογυρίσματος της πραγματικότητας. Κοινώς, τα τρολ (όχι όλα) αποτελούν τους νέους ψηφιακούς περφόρμερς που κάθε τους τουίτ ή ποστ αποτελεί ένα μονόπρακτο, ένα νούμερο επιθεώρησης, την πιο προωθημένη εκδοχή κωμωδίας.

Διευκρινίζω: δεν μιλώ για τους τραμπούκους του πληκτρολογίου αλλά για τα δεκάδες ταλέντα που παράγουν πολιτικό λόγο ανιδιοτελώς και άκοπα. Και τις περισσότερες φορές τα τρολ αυτά παίρνουν το μέρος των αδύναμων, του εξαθλιωμένου πλήθους που ζει στο μεταίχμιο της επιβίωσης λόγω των προηγούμενων πολιτικών. Μακριά δηλαδή από τα τουίτ του Νίκου Ορφανού. Πολύ μακριά. tanea.gr