Για να συμφωνήσουμε όμως ή να διαφωνήσουμε ας
θέσουμε ένα πλαίσιο συζήτησης και επί μέρους κριτήρια για τη διατύπωση
συμπερασμάτων.
Η εποχή μας χαρακτηρίζεται σε Ελλαδικό, Ευρωπαϊκό
και Παγκόσμιο επίπεδο από μεγάλη αβεβαιότητα, σε κάθε πτυχή της ζωής. Θα
περιοριστούμε στα Ελληνικά δεδομένα (και) σε σχέση με την Ευρώπη.
Η Ελλάδα έχει από δεκαετίες καταστρέψει την
οικονομική της βάση, με ευθύνη όλων αυτών που ανέλαβαν κυβερνητικές ευθύνες στη
μακρά περίοδο της μεταπολίτευσης (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), με αποτέλεσμα να στηρίζεται σε
παρασιτικές οικονομικές δράσεις, αεριτζήδικες επιλογές (πχ, Χρηματιστήριο, Ολυμπιάδα κ.ο.κ) κι αλόγιστο χειρισμό του
δημοσίου χρήματος (δάνεια, διαπλοκή, πελατειακό κράτος, γενικευμένη
αναξιοκρατία, πλήρη διάβρωση των θεσμών κ.ά). Μαζί έχει χάσει και την κοινωνική
οργάνωση, τα δημόσια αγαθά κι αλίμονο
τον πολιτισμό της και την πνευματική της δύναμη. Όλη αυτή την περίοδο η
αριστερά αδυνατούσε να δώσει πειστικά τη δική της
οικονομική-κοινωνική-πολιτιστική της πρόταση σε επίπεδο κυβερνητικής πρότασης.
Η Ελλάδα κοντολογίς βρίσκεται από χρόνια σε μια γενικευμένη
παρακμή , που πλέον δε μπορεί να σκεπαστεί, ούτε με λαϊκισμούς, ούτε με
δημαγωγίες, ούτε με τις όποιες εξυπηρετήσεις, ούτε με Ευρωπαϊκά κεκτημένα κλπ,
κλπ. Η Ελλάδα της παρακμής σε ασφυκτικό εναγκαλισμό με την από καιρούς πια παρακμιακή
Ευρώπη.
Σ’ αυτό το πραγματικό περιβάλλον ας δούμε ποιες
είναι οι προοπτικές της χώρας μας με βάση τα εκλογικά αποτελέσματα, αλλά και ποιες
είναι οι πραγματικές και κραυγάζουσες ανάγκες της Ελληνικής κοινωνίας. Κι ακόμα
ποιες οι ευθύνες των πολιτικών δυνάμεων, όπως αυτές διατάχθηκαν κομματικά, αλλά
όχι μόνο.
Αν συμφωνούμε πως η Ευρώπη, ως αρχικό όραμα κι ως ΕΕ
σήμερα, καταρρέει, τότε επιβάλλεται άμεσα να δούμε πως μπορούμε να
αντιδράσουμε, για να σωθούμε από αυτήν την κατάρρευση.
Κατά τη γνώμη δύο είναι οι επιλογές:
Α.
Άμεση δημιουργία μιας κινητικότητας σε Ελλάδα και Ευρώπη, για ανατροπή των
πολιτικών του φαύλου χρέους, των μνημονίων και της τραπεζιτικής Γερμανοκρατίας,
με συμμαχίες σε κάθε επίπεδο, ξεκινώντας αρχικά με Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία,
Πορτογαλία. Κινητικότητα που δεν πρέπει να περιοριστεί πολιτικά μόνο σε φίλια
κόμματα, αλλά σε όλες τις δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις όπου υπάρχει
δυνατότητα συμφωνίας στους βασικούς στόχους κι ακόμα στα συνδικάτα και στους πνευματικούς
ανθρώπους και γενικότερα σε ένα κίνημα
ανάτασης και επιστροφής στην Ευρώπη της αλληλεγγύης των λαών και των
πολιτισμών.
Είναι πλέον ορατό, ότι όλοι τείνουν να συμφωνήσουν, πως οι
εφαρμοζόμενες πολιτικές είναι πρακτικά μη υλοποιήσιμες, αλλά στο βαθμό που
επιχειρούνται διαστέλλουν τη δυστυχία των λαών. Όσοι δεν είναι διατιθεμένοι να
δώσουν τη γη και το ύδωρ, που μας απέμειναν, στον ακόρεστο τοκογλύφο, οφείλουν άμεσα δράσουν, κόντρα στη συμφωνία
και στα μνημόνια. Η ρήξη δε βολεύει τους τραπεζίτες! Αν τους βόλευε θα μας
εξωθούσαν. Και επιπλέον δεν μπορούν νομικά να την επιβάλλουν( πρόσφατη δήλωση του αντιπροέδρου της ΕΚΤ Βίτορ Κονστάνσιο,
στο πρακτορείο Reuters). Μόνο η Ελληνική πλευρά μπορεί να έχει τη ρήξη ως ατού.
Β.
Η άλλη επιλογή δεν είναι επιλογή αλλά υποταγή και παράδοση της χώρας και του
Ελληνικού λαού. Είναι η μοιρολατρική επικύρωση των επιταγών του κουαρτέτου του
χρέους και των μνημονίων.
Όμως οι δυνάμεις που μπήκαν στο κοινοβούλιο είναι
πλέον ακραιφνείς μνημονιακές (αφήνουμε έξω από την προσμέτρηση τη ναζιστική
χρυσή αυγή). Βέβαια το ΚΚΕ διατυπώνει διαφορετικό πολιτικό λόγο απ’ τα
μνημονιακά κόμματα, αλλά δυστυχώς η
ηγεσία του επιμένει να τοποθετεί τις προτάσεις της στη «μεταθανάτια απώτατη νομοτέλεια», εγκλωβίζοντας έναν κρίσιμο αριθμό
ψηφοφόρων. Όλα αυτά με το μισό Ελληνικό πληθυσμό μακριά από τις κάλπες. Η
κοινοβουλευτική αριστερά για άλλη μια φορά πολύ πιο χαμηλά από το ύψος των
περιστάσεων, αλλά και τα υπόλοιπα δημοκρατικά κόμματα(δεξιά-κεντρώα) χωρίς τον
επιβαλλόμενο (στοιχειώδη) πατριωτισμό.
Η ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ, στο βραχύ διάστημα της ύπαρξής της,
δεν μπόρεσε να δώσει άρτια
κωδικοποιημένα το πολιτικό μήνυμα του μεγάλου ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου,
να απλώσει το μέτωπο(με αποχωρήσαντες του ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, ΚΟΕ,
ανένταχτους πολίτες κ. ά.) και να διώξει
το φόβο των ψηφοφόρων (από τις απειλές των ΜΜΕ και των μνημονιακών δυνάμεων,
ότι έξω απ’ τα μνημόνια είναι η καταστροφή) και να μπει στη βουλή. Κι ένας
μεγάλος χώρος της πολιτικοπνευματικής Ελληνικής γεωγραφίας, της σύγχρονης,
αγωνιζόμενης αριστεράς του ριζοσπαστισμού και της δημοκρατίας, δεν
εκπροσωπείται. Υπήρξαν λάθη (θα επανέλθουμε με άλλο κείμενο). Όμως έδωσε μια
πολλή σημαντική μάχη, μέσα σε συνθήκες πολιτικής και χρονικής ασφυξίας.
Άραγε όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα υπερασπιστούν
το 3ο μνημόνιο μέχρι τέλους; Άραγε όλα τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ θα
υπερασπιστούν το 3ο μνημόνιο μέχρι τέλους; Άραγε όλοι οι ψηφοφόροι
του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων μνημονιακών κομμάτων θα αντέξουν τη λεηλασία του 3ου
μνημονίου μέχρι τέλους; Το πιθανότερο είναι ότι θα υπάρξουν πολύ σύντομα
αντιδράσεις. Και από βουλευτές του και από μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και από
χιλιάδες ψηφοφόρους. Και θα ενωθούν με το κίνημα της νεολαίας και το λαϊκό και πνευματικό κίνημα που θα γεννηθεί ενάντια
στη λαίλαπα και στο σκοτάδι, σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Γιατί όπως έλεγαν οι Στωικοί, ουδέν κακόν αμιγές καλού… Γράφει
ο Γιώργος Παληγεώργος
