Άλλη μια αυτοκτονία, εντός μόλις δύο ημερών, σημειώθηκε χθες στην Αιτωλοακαρνανία. Αυτή τη φορά το περιστατικό συνέβη στο Μεσολόγγι και αφορά σε έναν άντρα ο οποίος βρέθηκε χθες το μεσημέρι γύρω στις 12:30 απαγχονισμένος σε υπαίθριο χώρο κοντά στο γηροκομείο της πόλης, ενώ έως τη στιγμή που γράφονταν αυτό το κείμενο δεν είχαν γίνει γνωστά τα στοιχεία της ταυτότητάς του. Αν και δεν βρέθηκε κάποιο σημείωμα, σύμφωνα με την αστυνομία τα έως τώρα στοιχεία δείχνουν να αποκλείουν το ενδεχόμενο εγκλήματος και όλα συνηγορούν ότι πρόκειται για αυτοκτονία. Είναι η δεύτερη που σημειώνεται μέσα σε λίγες ημέρες μετά την 46χρονη μητέρα δύο παιδιών που βρέθηκε επίσης απαγχονισμένη στην Αμφιλοχία την περασμένη Τετάρτη, δημιουργώντας σοκ στην κοινή γνώμη αφού από την αρχή του χρόνου μετράμε πολλές τέτοιες περιπτώσεις στην περιοχή μας.
Μπορεί να μην έχουμε στη διάθεσή μας ακριβή στατιστικά στοιχεία, αποτελεί όμως κοινή εντύπωση ότι τα κρούσματα αυτοκτονιών τόσο πανελλαδικά όσο και στον τόπο μας, παρουσιάζουν αύξηση τα τελευταία χρόνια. Ακόμη περισσότερες είναι οι απόπειρες αυτοκτονιών, συνήθως ατόμων μικρότερων σε ηλικία. Το πιο εύκολο, θα ήταν να τα αναγάγουμε όλα στην οικονομική κρίση και να πούμε ότι η «βουλιαγμένη» οικονομία ευθύνεται και γι’ αυτό το φαινόμενο. Πολύ φοβόμαστε όμως ότι υπάρχουν περισσότερα αίτια που οδηγούν τόσους συνανθρώπους μας στο να τελέσουν μια τέτοια πράξη, «απονενοημένη», όπως έχουμε συνηθίσει να την αποκαλούμε.
Ξεκινώντας από τα «εύκολα», ναι, όντως η οικονομική κρίση είναι ένα από τα αίτια που έχει οδηγήσει τόσους ανθρώπους στην αυτοκτονία τα τελευταία χρόνια. Αυτό άλλωστε είναι και στατιστικά μετρήσιμο, ενώ πολλές φορές μαρτυράτε και από τα ίδια τα σημειώματα που αφήνουν πίσω τους οι αυτόχειρες. Όλα αυτά έχουν γίνει επανειλημμένα αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι δεν έχει περάσει πολύς καιρός που ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας, Άδωνις Γεωργιάδης είχε το απίστευτο θράσος να αναρωτηθεί μέσω του Twitter«Τώρα που μειώνονται οι αυτοκτονίες τί θα πουν οι κατ” επάγγελμα λαϊκιστές».
Το να αποδώσουμε όμως κάθε δεινό στην κρίσης της οικονομίας είναι μια εύκολη διέξοδος από το να θέσουμε τα πραγματικά ερωτήματα, όπως το ποιοι παράγοντες είναι αυτοί που οδηγούν συνανθρώπους μας να δώσουν οι ίδιοι τέλος στη ζωή τους. Έτοιμες απαντήσεις δεν υπάρχουν, μπορούμε όμως να υποθέσουμε, με αρκετές πιθανότητες να πέσουμε μέσα, ότι τα προβλήματα στις διαπροσωπικές σχέσεις και η δημιουργία ενός συναισθήματος απόλυτης μοναξιάς, ότι δεν υπάρχει κανείς να σε ακούσει και να σε καταλάβει στα προβλήματα που αντιμετωπίζεις, μπορεί να φέρουν κάποιον σε μια ψυχολογική κατάσταση που να βλέπει τον θάνατό ως τη μόνη διέξοδο από μια ζωή που δεν θέλει να ζήσει.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει θεσπίσει την 10η Σεπτεμβρίου ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της Αυτοκτονίας. Υπολογίζεται ότι σχεδόν 1 εκατομμύριο άνθρωποι αυτοκτονούν παγκοσμίως ενώ καταγράφονται άλλες 15 εκατομμύρια απόπειρες. Οι τρόποι, οι ηλικίες, το φύλο και τα αίτια ποικίλουν ανάλογα με το σημείο του πλανήτη. Αυτό που είναι κοινό όμως είναι ότι παγκοσμίως καταβάλλονται προσπάθειες να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο αυτό, που θεωρείται ως η 10η κατά σειρά αιτία θανάτου.
Την ίδια στιγμή, στην Ελλάδα έχουμε μετατρέψει την αυτοκτονία σε πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης. Μήπως θα πρέπει όμως να θέσουμε το ζήτημα στην κοινωνική και ανθρωπιστική του διάσταση; Ας αναρωτηθούμε αν πριν από κάθε αυτοκτονία ή απόπειρα αυτοκτονία είχε προηγηθεί μιας κραυγή απόγνωσης την οποία κανένας δεν μπόρεσε ή δεν ήθελε να ακούσει. Κώστας Καρακώστας sinidisi.gr
