Ο γερο-σκύλος

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΓΓΙΩΡΟΣ* Σε αυτήν την ιδιόρρυθμη προεκλογική περίοδο των πιο κρίσιμων εκλογών από τη
μεταπολίτευση, είναι χαρακτηριστική η σύμπνοια των δύο «μεγάλων» κομμάτων στην προτροπή να ψηφίσουμε –λέει– συνειδητά, με βάση τα προγράμματα και όχι απλά για να διαμαρτυρηθούμε. Να ψηφίσουμε ώριμα και όχι υπό το κράτος της οργής. Μάλιστα, στο πλαίσιο αυτό, προσέφερε αλτρουιστικά τη σχετική συμβουλή της προς τον Ελληνικό λαό και η κ. Λαγκάρντ του ΔΝΤ.

Έτσι, μας ζητάνε να προτάξουμε τις «επιτυχίες» της μείωσης και της βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους, τη δημοσιονομική μεταρρύθμιση, τον εξορθολογισμό του κράτους και άλλα πολλά. Μας ζητάνε δηλαδή να ενταχθούμε στο σκεπτικό του οικονομικού ορθολογισμού και της οικονομικής ορθοδοξίας των αγορών. Τι μας ζητάνε να ξεχάσουμε; Το ένα εκατομμύριο άνεργους, τους χιλιάδες απλήρωτους, τις περικοπές, το αβέβαιο αύριο, τους κουμπάρους, τον Τιτανικό της Οικονομίας, τα λεφτά που υπήρχαν, τα πιστόλια που θα βάζαμε στον κρόταφο των Ευρωπαίων, τα σκάνδαλα των ιερών μονών, τα δομημένα ομόλογα, τις υποκλοπές και πόσα ακόμα.

Είναι όμως γνωστό ότι με δοκιμασμένα αποτυχημένες συνταγές καλύτερο φαγητό δεν γίνεται. Μάλιστα, οι Άγγλοι έχουν μια πολύ ωραία παροιμία. You can’t teach an old dog new tricks, ή ο γέρος σκύλος δεν μπορεί να μάθει νέα κόλπα. Τα «κόλπα» με τα οποία έχουν μάθει να παίζουν το παιχνίδι της πολιτικής είναι οι μίζες, η διαφθορά και ο εκμαυλισμός συνειδήσεων (κοντινών ημετέρων ή ψηφοφόρων). Θεωρεί κανείς ότι μπορούν να αλλάξουν;

Κάποιοι από μας αισθάνονται ίσως την ηθική υποχρέωση να στηρίξουν τον δικομματισμό, καθώς έχουν «τακτοποιήσει» τους ίδιους ή τα παιδιά τους σε κάποια θεσούλα στο δημόσιο (αλλά τώρα τους κατακρεούργησαν). Θυμίζω όμως ότι ακόμα και τα τραπεζικά δάνεια έχουν συνήθως διάρκεια είκοσι πέντε χρόνια. Ο Ελληνικός λαός ξεπληρώνει ό,τι «χρωστάει» στον δικομματισμό τα τελευταία τριάντα οκτώ χρόνια. Και τράπεζα να ήταν, τώρα θα είχαμε ξεχρεώσει.

Θα ήθελα λοιπόν να καταλάβω γιατί η ψήφος διαμαρτυρίας είναι απευκταία, τη στιγμή μάλιστα που τόσο η Ελληνική όσο και η Γαλλική επανάσταση ουσιαστικά προήλθαν από στάσεις διαμαρτυρίας και όχι υποταγής ή βολέματος. Γιατί άραγε είναι απευκταία μια πολυκομματική Βουλή ή μια κυβέρνηση συνεργασίας, όταν έχουμε δει σαράντα χρόνια τώρα την ασυντόνιστη και διεφθαρμένη δημόσια διοίκηση, τις υπανάπτυκτες υπηρεσίες Υγείας, το παραπαίον εκπαιδευτικό σύστημα, το έλλειμμα και το χρέος, τη φορολογική αφαίμαξη των μόνιμων θυμάτων, που μας κληροδότησαν οι «ισχυρές» μονοκομματικές κυβερνήσεις του παρελθόντος; Εκβιαστικά προεξοφλείται ακυβερνησία από εκείνους τους πολιτικούς αρχηγούς που η πολιτική τους κουλτούρα είναι ο καιροσκοπισμός, που στο πολιτικό τους λεξιλόγιο δεν υπάρχουν οι έννοιες της συνεργασίας και της χρυσής τομής, της μέσης οδού, όπως και από τις ικανότητες του γέρου σκύλου έχει εκλείψει η εκμάθηση καινούργιων κόλπων.

Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση μας προτάσσουν εκβιαστικά διλήμματα για να συσπειρώσουν τους ψηφοφόρους στο πλαίσιο του δικομματισμού. Σε αυτές τις εκλογές το δίλημμα είναι μέσα ή έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσα ή έξω από το ευρώ. Η Κοινωνική Συμφωνία, με τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της (προσανατολισμό όμως στην Ευρώπη των λαών, που οραματιζόμαστε και όχι στην Ευρώπη της διαρκούς, άκριτης και μεροληπτικής λιτότητας) και με το τεκμηριωμένο πρόγραμμά της, δίνει αποστομωτική απάντηση στα κούφια αυτά διλήμματα.

Με τη δεύτερη δανειακή σύμβαση η χώρα δέθηκε χειροπόδαρα και οι επόμενες κυβερνήσεις της δεσμεύονται να την εφαρμόσουν. Ο εφιάλτης δεν θα λήξει, μάλιστα φαίνεται ότι θα διαρκέσει για χρόνια. Όμως, ο καπετάνιος που ξέρει ότι μπροστά του θα βρει άσχημο καιρό θα εμπιστευτεί το τιμόνι στον ναύτη που στην προηγούμενη κακοκαιρία εγκατέλειψε το καράβι ή σε αυτόν που το προσάραξε; Πώς θα είναι το μέλλον μας και ποια περιθώρια ελιγμών έχουμε (γιατί περιθώρια ελιγμών στην υλοποίηση της σύμβασης υπάρχουν) με εκείνους που νομοθετούν με την υπαγόρευση των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον; Που έλαβαν μέτρα πιο σκληρά και από αυτά που τους ζήτησαν; Που η υλοποίηση των δεσμεύσεων που είχαν αναλάβει ήταν δική τους ευθύνη και αυτοί, αντί να κυνηγήσουν τη φοροδιαφυγή προσέφυγαν στην περικοπή των συντάξεων; Που λειτουργούν ως υποτελείς και ζητούν την άδεια για να προσφύγουν στις κάλπες; Που ανέχονται παρεμβάσεις όπως αυτή της κ. Λαγκάρντ που αναφέραμε προηγούμενα; Που δέχθηκαν την υποτέλεια της υπαγωγής της δανειακής σύμβασης στο Αγγλικό δίκαιο; Που εφαρμόζουν κατά γράμμα την πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, πιστοί στο πνεύμα του οικονομικού ρεαλισμού των αγορών και της αναγόρευσης των αριθμών σε μοναδικό δείγμα επιτυχίας της πολιτικής τους;

Ας μη γελιόμαστε. Αν δεν ψηφίσουμε τον δικομματισμό, την επομένη των εκλογών δεν θα ξυπνήσουμε πλούσιοι. Πάλι φτωχοί θα ξυπνήσουμε. Τουλάχιστον, ας μη ξυπνήσουμε και ραγιάδες.