Mια Νέα Φιλική Εταιρεία των Ιερών Τεράτων του Εφοπλιστικού και Επιχειρηματικού Κόσμου για να σωθεί η Ελλάδα.
Είναι τώρα η στιγμή να μπουν οι ίδιοι μπροστά αντί να χρησιμοποιούν τους πολιτικούς οι οποίοι έριξαν το καράβι στα βράχια. Οπως πολύ σωστά και με σοφία παρατήρησε ο πρόεδρος του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος» κ. Ανδρέας Δρακόπουλος: Υπάρχουν και σήμερα μερικοί πολιτικοί στην Ελλάδα που δεν θα επιβίωναν σε καμία άλλη χώρα του κόσμου. Οχι μόνο σε χώρες όπως η Αμερική ή η Ευρώπη αλλά ακόμα και σε τριτοκοσμικές χώρες. Εχουν αποτύχει και βρίσκονται στα κοινά ακόμα. Εάν αύριο ερχόταν η τρόικα και μας έδινε 350 δισ. ευρώ για να πάρει η χώρα μπροστά, το ερώτημά μου θα ήταν να πανηγυρίσουμε ή να κλάψουμε; Διότι σε έξι μήνες θα ήταν πάλι όλα τα ίδια.
Το θέμα είναι να απαλλαγεί ο τόπος από αυτούς τους πολιτικούς-να ξεμπερδεύουμε μια κι έξω. Μία ιεραποστολή υπάρχει για κάποιον που αγαπάει πραγματικά τη χώρα. Να μαζέψει σε ένα "ελληνικό Davos" όλα τα ισχυρά ονόματα των Ελλήνων που διαπρέπουν στο παγκόσμιο οικονομικό παιγνίδι.
Και τέτοια ονόματα υπάρχουν πολλά. Το 2013 η Lloyds List ξεχώρισε 15 Ελληνες επί συνόλου 100 προσωπικοτήτων που διακρίθηκαν στα παγκόσμια ναυτιλιακά δρώμενα, χαρίζοντας στην Ελλάδα ποσοστό εκπροσώπησης της τάξεως του 15%, έναντι περίπου 16% που κατέχει στον παγκόσμιο στόλο (με βάση τη μεταφορική ικανότητα).
Μεταξύ των Ελλήνων, την πρώτη θέση καταλαμβάνει ο κ. Γιάννης Αγγελικούσης-στη φωτό με την κόρη του Μαρία- (Angelikoussis Shipping Group), ενώ έπονται στην 8η θέση η κ. Αγγελική Φράγκου (Navios) και στην 9η ο κ. Γιώργος Οικονόμου (DryShips). Οι εν λόγω τρεις πλοιοκτήτες βρίσκονται στην πρώτη δεκάδα, δείγμα της σημασίας που τους αποδίδεται.
Η Lloyd’s List εξακολουθεί να ξεχωρίζει τον κ. Αγγελικούση, καθώς ο όμιλός του παραμένει ο μεγαλύτερος με βάση τον αριθμό των πλοίων που ελέγχει (86 εκ των οποίων 45 φορτηγά πλοία και 41 δεξαμενόπλοια).
Αντίστοιχα, οι εταιρείες της κ. Φράγκου εξακολουθούν να αναπτύσσονται ταχύτατα, καθώς προστέθηκαν 50 νέα πλοία στον στόλο τους.
Μάλιστα πρόσφατα η Navios Europe, η οποία ελέγχεται κατά 47,5% από τη Navios Maritime Holdings, κατά 47,5% από τη Navios Maritime Acquisition Corporation και κατά 5% από τη Navios Maritime Partners, ανακοίνωσε ότι ήλθε σε συμφωνία με την τράπεζα HSH Nordbank, για την απόκτηση 10 πλοίων, πέντε δεξαμενόπλοιων και πέντε πλοίων μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων, ύψους 219 εκατ. ευρώ.
Οσον αφορά τον κ. Οικονόμου, η θέση του δικαιολογείται από την επιτυχημένη προσπάθεια διατήρησης της DryShips Inc. στον «αφρό» παρά την κρίση των αγορών όπου δραστηριοποιείται (φορτηγά πλοία και δεξαμενόπλοια), με αιχμή του δόρατος την επιτυχημένη διαχείριση των χρεών της εισηγμένης. Επίσης, σημαντικό ρόλο στη θέση του κ. Οικονόμου, διαδραματίζει και η θυγατρική της Dryships, OceanRig, η οποία δραστηριοποιείται στον λίαν επικερδή και εντάσεως κεφαλαίου, τομέα των πετρελαϊκών πλατφορμών. Πέραν των τριών προαναφερθέντων ονομάτων, αρκετοί ακόμα Ελληνες βρέθηκαν στη φετινή λίστα.
Στην 22η και 23η θέση βρίσκονται οι εφοπλιστές κ. Πήτερ Γ. Λιβανός και Γιώργος Προκοπίου.
Τα γράφουμε αυτά γιατί πιστεύουμε ότι είναι κατάντια μια χώρα που γέννησε τον Ωνάση, τον Λάτση, τον Νιάρχο να περιμένει να την σώσει ο Χρήστος Πρωτόππαπας ο οποίος συμμετέχει στη ελληνική "task fosrce" στο Παρίσι.
Eίναι κατάντια για τη χώρα να την εγκαταλείπουν τα πιο φωτεινά μυαλά της και να μένει παραδομένη στο έλεος των συμμοριών ωσάν η Κολομβία των Βαλκανίων.
Ας αδράξουμε την ευκαιρία της θανατηφόρας κρίσης να ξεμπερδεύουμε μια για πάντα από το πολιτικό προσωπικό της μεταπολίτευσης.
Ας πάρουν κάποιοι την πρωτοβουλία μιας Φιλικής Εταιρείας στην οποία θα συμμετέχουν τα Ιερά Τέρατα του Εφοπλιστικού και Επιχειρηματικού Κόσμου. Στο κάτω κάτω και για τους ίδιους είναι μια πρόκληση να μείνουν στην ιστορία.
Και μια και δεν υπάρχει σάλιο εκεί έξω και ξεροσταλιάζετε 5 ώρες πάνω από ένα φρέντο καπουτσίνο διαβάστε την ιστορία του Νιάρχου από τον μοναδικό Δημήτρη Λυμπερόπουλο. Ξεστραβωθείτε>
Διαβάζοντας μετά δεκαετίες -ένας ανήξερος- αυτό το βιβλίο, θα προβληματιζόταν αν θα΄ πρεπε να το κατατάξει ως χολιγουντιανό σενάριο υπερβολικής φαντασίας ενός Χίτσκοκ ή λιμπρέτο χλιδής και θανάτου για τη Σκάλα του Μιλάνου ενός Βισκόντι... Γιατί πως θα μπορεί να πιστέψει ότι δυο αυτοδημιούργητοι Έλληνες απασχολούσαν συνεχώς τα παγκόσμια μίντια, μπλέκοντας μάλιστα στα μπούτια τους όχι μόνο θρυλικές και πανέμορφες γυναίκες, αλλά και την αμερικανική κυβέρνηση, τις εφτά μεγάλες πετρελαικές εταιρίες, το FBI... Ακόμη τον Ουίνστον Τσόρτσιλ, τον πατριάρχη Αθηναγόρα, βασιλιάδες και πριγκίπισσες, ιερά τέρατα και σταρ της τέχνης... Κι΄απο κοντά, ρεπόρτερ και φωτογράφοι με ταχύπλοα και ελικόπτερα των μεγάλων ειδησεογραφικών πρακτορείων και παπαράτσι με τηλεφακούς... Κι΄ανάμεσά τους ένας Έλληνας ρεπόρτερ, που είχε να πληρωθεί κάποια δεκαήμερα, αλλά αναμείφτηκε τελικά με την υπομονή κι΄επιμονή του...
Το Σταύρο Νίαρχο τον είχα συναντήσει τέσσερις μήνες πριν γνωριστώ με τον Αριστοτέλη Ωνάση, τον άνθρωπο που έγινα σκιά του και σημάδεψε τη δημοσιογραφική καριέρα μου. Ήταν στα μέσα Μαΐου 1959, όταν η κομψότερη και ακριβότερη θαλαμηγός του κόσμου, η τρικάταρτη εβένινη «Κρεολή», ήταν αγκυροβολημένη στον όρμο της Βουλιαγμένης. Κυνηγός πρωτοσέλιδων ρεπορτάζ, με φωτογράφο πάντα δίπλα μου, παραμόνευα στην ακτή, για δυο λόγια και μια φωτογραφία από το διάσημο μεγαλοεφοπλιστή. Ίσως ευχόμουνα να φιλοξενούσε στο πλεούμενο του κάποια καλλονή, οπότε το πρωτοσέλιδο θα ήταν εξασφαλισμένο...
Τι ήταν ο Νιάρχος εκείνη την εποχή, 13 χρόνια μετά την απόκτηση των πρώτων του Λίμπερτι; Ήταν ένας πενηντάχρονος διάσημος Έλληνας εφοπλιστής, ζάπλουτος ήδη, που φιλοξενούσε στο ιδιόκτητο νησί του, τη Σπετσοπούλα, βασιλείς, γαλαζοαίματους και διάσημους καλλιτέχνες. Ήταν ακόμη γνωστός για τη μανία του να πλουτίζει τη συλλογή του με πίνακες διάσημων ιμπρεσιονιστών ζωγράφων. Μαζί με τον Αριστοτέλη Ωνάση και το Σταύρο Λιβανό (που ήταν πεθερός τους) αποτελούσαν τη διασημότερη τριανδρία των «Χρυσών Ελλήνων», που κυβερνούσαν με τους στόλους τους θάλασσες και ωκεανούς... Όχι πως δεν υπήρχαν κι άλλοι Έλληνες θαλασσοκράτορες (Λαιμοί, Γουλανδρήδες, Εμπειρίκοι, Πατέρες και Χατζηπατέρες, Βεργωτήδες, Κουλουκουντήδες και λοιποί) αλλά οι δυο μπατζανάκηδες, με γυναίκες τους τις κομψές και όμορφες θυγατέρες του Χιώτη μεγαλοεφοπλιστή, απασχολούσαν τις κοσμικές στήλες του ξένου τύπου... Σε εποχή μάλιστα γαλαζοαίματων, σταρ και θρύλων του Χόλιγουντ, της όπερας και του κλασικού χορού, τα ονόματα Ωνάσης και Νιάρχος ξεπρόβαλαν στις εφημερίδες και στα περιοδικά όπως παλαιότερα οι μυθικοί μαχαραγιάδες και οι ανατολίτες κροίσοι... Οι δυο Έλληνες προκάλεσαν αμέσως το ενδιαφέρον του παγκόσμιου κοινού, όχι μόνο γιατί ο πλούτος τους δεν ήταν κληρονομικός, αλλά και γιατί δημιούργησαν ένα καινούργιο τύπο αυτοδημιούργητου κροίσου με ιδιόκτητο νησί και χλιδάτη θαλαμηγό... Μετά τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο οι μύθοι των μίντια ήσαν η απρόσιτη θεία Γκρέτα Γκάρμπο, ο Αγά Χαν που οι υπήκοοί του τον ζύγιζαν με ράβδους χρυσού, ο Σάχης της Περσίας με την Σοράγια... και ξαφνικά να οι δυό Έλληνες, με τους ρεπόρτερ και τα φλας των παπαράτσι ν΄αστράφτουν γύρω τους...
Ο Ωνάσης, πιο φιγουρατζής από οποιοδήποτε άλλο μεγαλοεφοπλιστή, είχε στην υπηρεσία του τη γραφίδα της αρχικουτσομπόλας του Χόλιγουντ Έλσας Μάξγουελ και φιλοξενούμενο στη θαλαμηγό του «Χριστίνα» τον απόμαχο Πατέρα της Νίκης, τον Ουίνστον Τσόρτσιλ... Έτσι, λοιπόν, εξαρχής, ο Ωνάσης είχε πάρει κεφάλι, που λένε στις ιπποδρομίες, και οδηγούσε την κούρσα της προβολής του, αφού ανέβαιναν στη θαλαμηγό του (στο Μόντε Κάρλο, που το διαφέντευε μια εποχή) ένας Κένεντι, μια Γκρέτα Γκάρμπο, μια Ελίζαμπεθ Τέιλορ κι ένας Ρίτσαρντ Μπάρτον, αλλά και αρχηγοί κρατών, για να υποβάλουν τα σέβη τους στον φιλοξενούμενό του Τσόρτσιλ... Οι βασιλείς της Ελλάδας και του Βελγίου, που φιλοξενούσε ο Νιάρχος, δεν μετρούσαν μπροστά στο μεγαθήριο της Νίκης... Έτσι ο 50χρονος συλλέκτης πινάκων ζήλευε και καραδοκούσε, με μια αντεπίθεση να κερδίσει τα πρωτεία της προβολής από τον μπατζανάκη του.
Η αντιζηλία του Πειραιώτη με τον Σμυρνιό είχε αρχίσει μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στη Νέα Υόρκη, όταν κι οι δυο τους απόκτησαν Λίμπερτι κι έβαλαν στο μάτι την ίδια γυναίκα: Τη μικρότερη κόρη του μεγαλοεφοπλιστή Σταύρου Λιβανού, την πανέμορφη Αθηνά, που τελικά παντρεύτηκε τον Ωνάση... Ο Νιάρχος πείσμωσε και ζήτησε σε γάμο τη μεγαλύτερη αδερφή της Ευγενία κι έτσι οι δυο μπατζανακηδες ακόνιζαν τα ξίφη τους στα κυριακάτικα ή γιορτινά γεύματα που έδινε ο πεθερός τους στο «Πλάζα» της Νέας Υόρκης ή στο αρχοντικό του στο Λονδίνο...
Από τότε είχαν περάσει δώδεκα χρόνια, αλλά η αντιζηλία των δυο τους (που γινόντουσαν όλο πλουσιότεροι και διασημότεροι) συνεχιζόταν... Παραβγαίνανε ποιος θ' αποκτήσει το μεγαλύτερο τάνκερ, την πολυτελέστερη θαλαμηγό, ιδιόκτητο νησί, γαλαζοαίματους και σούπερ σταρ καλεσμένους, πανάκριβα σπίτια και βίλες στα πέρατα της Γης, ποιός θα συσσωρρεύσει το μεγαλύτερο πλούτο... Όλα αυτά τα χρόνια της συγκομιδής, απόκτησαν παιδιά και δίνανε την εντύπωση υποδειγματικών πάτερ φαμίλιας, αλλά καθώς ήσαν υγιέστατοι και βαρβάτοι (όπως μου έλεγε ο Κώστας Γράτσος) τσιλιμπούρδιζαν με μοντέλα, στάρλετ, κοσμικές πόρνες, αλλά, ιεροκρυφίως και με επώνυμες καλλονές... Και οι δυο τους είχαν πρωτογευτεί το σεξ και ανδρωθεί μέσα σε μπορντέλα, της Σμύρνης ο Αριστος, του Πειραιά ο Σταύρος... Έτσι, λοιπόν, ο αγοραίος έρωτας ήταν μια συνήθειά τους, με τη διαφορά ότι, μετά το γάμο τους, χρησιμοποιούσαν για γκαρσονιέρα τη θαλαμηγό τους... Ώσπου έσκασαν μύτη πάνω στη θαλαμηγό «Χριστίνα» στο Μόντε Κάρλο, η Γκρέτα Γκάρμπο, η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, κάποιες Γαλλίδες ηθοποιοί να τις πιεις στο ποτήρι κι ο Νιάρχος (που έβλεπε τις φωτογραφίες στις εφημερίδες και τα περιοδικά) σκύλιαζε από ζήλεια... Ρεπόρτερ εγώ, που έψαχνα ν' ανακαλύψω ερωτοδουλειές γαλαζοαίματων, σταρ, ζάπλουτων και καλλονών, κεντρίστηκα από την υποψία ότι όποιος από τους δυο αντίζηλους μπατζανάκηδες αποφάσιζε να δημιουργήσει ένα ερωτικό σκάνδαλο, ασφαλώς θα γινόταν πρωτοσέλιδος και θα ξεπερνούσε σε δημοσιότητα τον άλλο...
Κάτι τέτοιο έψαχνα να βρω στην ακτή της Βουλιαγμένης, ξεροσταλιάζοντας με το νυσταλέο συνεργάτη μου, που η φαντασία του δεν κάλπαζε σαν τη δική μου, που οραματιζόμουν το Νιάρχο, κάτω από ένα Ρενουάρ, να απατά τη γυναίκα του με μια σταρ ή έστω στάρλετ... «Τι ψάχνεις να βρεις, πάμε να τσακώσουμε τη Βουγιουκλάκη με τον Κωνσταντίνο», διαμαρτυρόταν ο φωτογράφος, ώσπου μια βενζινάκατος άφηνε αφρούς από τη θαλαμηγό και πλησίαζε στην ακτή... Βγήκανε απο το ταχύπλοο δυο κοστουμαρισμένοι κι ανηφορίζανε στο μονοπάτι, ανάμεσα στις πέτρες... Ήταν ο Νιάρχος, ολόφτυστος όπως στις φωτογραφίες και δίπλα του ο διευθυντής του ιδιαίτερου γραφείου του, ο κ. Θεοτόκης, όπως μου συστήθηκε σε λίγο... Ο μεγαλοεφοπλιστής μας προσπέρασε βλοσυρός, αλλά κοντοστάθηκε μετά λίγα μέτρα, για να πάρει μια ανάσα και να μας περιεργαστεί στην ανηφόρα, αφ' υψηλού...
—Τι συμβαίνει παιδιά; Ρεπορτάζ στα κατσάβραχα;
— Δυο λόγια κύριε Νιάρχο. Ποιός καλός άνεμος σας έφερε ως εδώ;
Με κοίταξε με τη φιδίσια ματιά του, πάνω από τη γερακίσια μύτη, πήρε μια αναπνοή και μου έδωσε την εντύπωση ότι με έβλεπε σαν... σκουλήκι.
— Σας παρακαλώ, δυο λόγια, επέμεινα.
— Δουλειές, μουρμούρισε κι έκανε μεταβολή, ανηφορίζοντας.
Με δυο δρασκελιές βρέθηκα δίπλα του κι ώσπου να φτάσει στη λιμουζίνα, με το σοφέρ στην ανοιχτή πόρτα, όλο και κάτι τον ρωτούσα, όλο και κάτι μου απαντούσε... Και καθώς σε μια στιγμή, αγριοκοίταζα το συνεργάτη μου, που από τσίγκουνιά είχε τραβήξει μόνο μια φωτογραφία, τόλμησα να τον ρωτήσω: " Με συντροφιά είσαστε στη θαλαμηγό σας ή μόνος, κύριε Νιάρχο; ",αλλά εκείνος χαμογέλασε αινιγματικά...
Αυτή ήταν η πρώτη γνωριμία μου με το Σταύρο Νιάρχο, το Μάιο του 1959, όταν είχα σκεφτεί ότι ένας επώνυμος, υποδειγματικός πάτερ φαμίλιας, μπορεί να μπει στον πειρασμό να απατήσει τη γυναίκα του κι εγώ να το εκμεταλλευτώ δημοσιογραφικά. Έπεσα όμως έξω ως προς το πρόσωπο, γιατί η μεγάλη απιστία θα γίνει τέσσερις μήνες μετά, όταν ο Ωνάσης θα δημιουργήσει πρωτοσέλιδο ερωτικό σκάνδαλο με τη Μαρία Κάλλας, τη διασημότερη πριμαντόνας του εικοστού αιώνα. Να όμως που εγώ υπήρξα ο τυχερός κι αυτό που δεν μου βγήκε στη Βουλιαγμένη με το Νιάρχο, το πέτυχα τέσσερις μήνες αργότερα στη Γλυφάδα, με τον Ωνάση... Σε μένα, τον επίμονο εραστή του ρεπορτάζ, έλαχε ο κλήρος να ανεβώ στη «Χριστίνα» (ενώ δεκάδες Έλληνες και ξένοι συνάδελφοι και παπαράτσι την πολιορκούσαν) και να μου δώσει ο μοιχός αποκλειστική παγκόσμια συνέντευξη!
Ο πρόλογος αυτός στη βιογραφία του «Στόλαρχου»-τίτλος που ανταποκρίνεται πλήρως στη στόφα του Νιάρχου- γίνεται για να αναφέρω μερικά πρόσωπα που, παλιά ή πρόσφατα, μου έδωσαν στοιχεία και πληροφορίες για τον πρωταγωνιστή του βιβλίου μου. Ένα βιβλίο, που αν ήταν ταινία, θα λέγαμε ότι έχει γκεστ σταρ, τον Αριστοτέλη Ωνάση. Και εξηγώ γιατί: Αν δεν υπήρχε Ωνάσης δεν θα έφτανε τόσο ψηλά ο Νιάρχος και αντίστροφα. Η αντιζηλία, ο ανταγωνισμός και συναγωνισμός, το πάθος και ο πόθος να ξεπεράσει ο ένας τον άλλο, έκαναν τα δυο αυτοδημιούργητα φαινόμενα: Τον Ωνάση OLYMPIC και τον Νιάρχο WORLD! Είχα προσβάσεις σε πρόσωπα συγγενικά, φίλους και συνεργάτες του Νιάρχου, αλλά και οικιακούς βοηθούς και υπαλλήλους του, που τον έβλεπαν από κοντά, όπως εκείνοι που τον έζησαν τα τελευταία του χρόνια στην αναπηρική καρέκλα. Ο Ωνάσης υπήρξε, σε ανύποπτο χρόνο, ο μέγας πληροφοριοδότης μου. Όλοι υποθέτουν ότι ανταπέδιδε τις κατηγορίες του μπατζανάκη του, κάποιοι τον έχουν ακούσει να τον βρίζει, αλλά ελάχιστοι ξέρουν λεπτομέρειες όπως αυτή: "Αυτός ο άνθρωπος είναι γεμάτος ακαθαρσίες, αλλά ο ίδιος νομίζει ότι μοσχοβολάει"... Πολλά έμαθα, όχι με τη φλυαρία της, αλλά με τη σιωπή της (και με τις φωτογραφίες που μου έδωσε) από τη δεύτερη σύζυγό του Νιάρχου (1938-1946) Μελπομένη Κάππαρη. Επί μισό αιώνα (1947-1997) ζούσε κλεισμένη στο ρετιρέ της του Μανχάταν, με την πίκρα ότι αυτή εισήγαγε το Νιάρχο στην υψηλή κοινωνία της Αθήνας και στους ναυτιλιακούς κύκλους κι αυτή του έδωσε διαζύγιο, για να πάρει γυναίκα του την κόρη του Λιβανού, πατριάρχη των Ελλήνων εφοπλιστών...
• Ο συνάδελφος Γιώργος Σπορίδης, αριστοκράτης εξ απαλών ονύχων, χλεύαζε το Νιάρχο, ίσως γιατί μια εξαδέρφη του, η Ελένη Σπορίδη, ήταν η πρώτη σύζυγος του εφοπλιστή. Εργαζόμαστε (τέλη δεκαετίας του 50) στο «Έθνος» της οδού Κολοκοτρώνη και μια μέρα, μπροστά στον καλό συνάδελφο και φίλο του Γιώργο Καράγιωργα, μου είχε πει: Τι θέλεις, Δημητράκη, και ασχολείσαι με ένα τόσο σάπιο άνθρωπο; Σάπιος ένας Νιάρχος; αναρωτήθηκα, σε μια εποχή που ψάρευα τα ρεπορτάζ μου σε ρηχά νερά, πριν ξανοιχτώ στα βαθιά...
Ο καπετάν Ανδρέας Τσεσμελής
• Ο καπετάν Ανδρέας Τσεσμελής φανατικός φίλιππος, όπως κι εγώ, μιλούσε συχνά για το Νιάρχο. Έχει γράψει και ένα βιβλιαράκι για τη ναυτική καριέρα του. Υπήρξε καπετάνιος του Σταύρου Λιβανού (1948-1952) και διευθύνων πλοίαρχος του Νιάρχου από το 1952 ως το 1977. Αλλά και σήμερα, που τον χάνεις που τον βρίσκεις, στα γραφεία των γιων του Νιάρχου, στον Πειραιά. Μου έχει μιλήσει με θαυμασμό για τον άνθρωπο που θα βιογραφήσω. Μου αποκάλυψε όμως και περιστατικά, γι' αυτό το καθαρόαιμο άλογο, που ήταν δύστροπο και μπορούσε να σε σκοτώσει με μια κλοτσιά, αλλά στην κούρσα ήξερε πως να περάσει πρώτο το τέρμα...
• Ο καπετάν Μιχάλης Πειθής πατέρας του φίλου μου Μάκη, ήταν ο αρχιπλοίαρχος του Σταύρου Λιβανού και του άρεσε να διηγείται στα στερνά του, στο Παλιό Φάληρο, το βίο και την πολιτεία του Χιώτη καραβοκύρη, αλλά και περιστατικά της ηρωικής εμπορικής ναυτιλίας... • Επίσης γνώρισα κι άλλα πρόσωπα του στενού περιβάλλοντος του στόλαρχου, που έζησαν το δράμα του στην αναπηρική καρέκλα. Απροσδόκητος πληροφοριοδότης μου υπήρξε και ο πρόσκαιρος μπάτλερ του Ευτύχιος Αλτσιμπάρδης. Θα μπορούσα να αναφέρω κι άλλους, που, όπως και οι παραπάνω, μου μίλησαν για το Νιάρχο με θαυμασμό και κατάνυξη, έστω κι αν όλοι επισήμαναν τις αδυναμίες και τα ελαττώματα του... Αρκετοί που έζησαν από κοντά αυτό το ανήμερο θεριό (κοινή η γνωμάτευση τους) με παρακάλεσαν να μην αναφέρω τα ονόματα τους. Ακόμη και πεθαμένο έτρεμαν αυτό το ιερό και συγχρόνως αμαρτωλό τέρας της συνομοταξίας των «Χρυσών Ελλήνων»... Εκείνος που αρνήθηκε να μου πει ούτε λέξη, είναι ο καλός φίλος Μίμης Κουτρουμπούσης, διευθύνον στέλεχος του Νιαρχέικου και διευθυντής των γραφείων στον Πειραιά. Ευχαριστώ όλους που μου μίλησαν γι' αυτό το μυθικό πρόσωπο, που χωρίς καμιά απολύτως οικογενειακή παράδοση στη θάλασσα, κατόρθωσε να κυβερνήσει τα κύματα... Ακόμη και ο Ωνάσης, που δεν τον χώνευε, θαύμαζε το αστραφτερό μυαλό και τη πανουργία του και έλεγε: "Το πολυτιμότερο εργαλείο του Σταύρου είναι το μυαλό του... Αυτός ο παλιοχαρακτήρας που βλέπετε, μπορεί με μια βάρκα να βυθίσει αεροπλανοφόρο! Κάποτε στο Λονδίνο, που έβρεχε με το τουλούμι, έπαιζαν ζάρια στο σπίτι του Λιβανού και ο Νιάρχος ξετίναξε δύο Έλληνες εφοπλιστές. Όταν φεύγανε, διστάζανε να πάνε στα αυτοκίνητα τους, γιατί έβρεχε ραγδαία, οπότε ο σπιτονοικοκύρης τους είπε γελώντας: Ο Σταύρος είναι σε θέση να σας περάσει μέσα στη βροχή, χωρίς ομπρέλα, και να μη σας αγγίξει σταγόνα... Κι όταν φύγανε, ρώτησε το γαμπρό του αν είχε «τσιμπήσει» τα ζάρια κι ο Νιάρχος του απάντησε: Μα τι λες καπετάν Σταύρο, μπορείς να κερδίσεις στο μπαρμπούτι χωρίς μπαλαμούτι;"
Πληροφοριοδότης μου υπήρξε και ο Κώστας Γράτσος (φωτο) που με ρωτούσε γιατί ενδιαφέρομαι να μάθω στοιχεία για το Νιάρχο, τον "μισητό ανταγωνιστή", όπως τον αποκαλούσε γελώντας... Κι΄εγώ, του έλεγα ότι με κεντρίζει η ιστορία ότι οι δυό διασημότεροι Έλληνες εφοπλιστές ερωτεύτηκαν την κόρη του πατριάρχη των Ελλήνων καραβοκύρηδων και τους φανταζόμουνα να μονομαχιούν... "ως πειρατές, με σπαθιά", γελούσε το δεξί χέρι του Ωνάση...
Θα κλείσω τον πρόλογο μου με τη δήλωση ότι ο Ωνάσης υπήρξε για μένα, δημοσιογραφικά, το παν, ενώ ο Νιάρχος, απολύτως τίποτα, αλλά, προς Θεού, δεν θα υπάρξει καμιά προκατάληψη στο κείμενο μου... Πρέπει όμως να έχετε μια εικόνα του τότε νεαρού ρεπόρτερ, απέναντι στους δύο αντίζηλους κι ανταγωνιστές: Ο Ωνάσης υπήρξε για μένα το μέγα κήτος, που το κυνήγησα μετά μανίας σε αβυσσαλέα βάθη και τελικά δεν με κατάπιε, ούτε με συνέτριψε με την πελώρια ουρά του... Και το περίεργο είναι ότι εγώ, το μικροσκοπικό ψαράκι, ποτέ δεν φοβήθηκα ή τρομοκρατήθηκα από τον Ωνάση - καρχαρία, γιατί από την πρώτη στιγμή είδα στη ματιά του συμπάθεια για μένα κι αποδοχή, έστω κι αν τον ενοχλούσα... Αντίθετα, ο Νιάρχος-σκυλόψαρο, από την πρώτη φορά που διασταυρώσαμε τη ματιά μας, με τρομοκράτησε, δείχνοντας μου ότι με είχε μια χαψιά... Με ρώτησε ο Ωνάσης κάποτε, γιατί διάλεξα αυτόν κι όχι το Νιάρχο για θήραμα της δημοσιογραφικής μου μανίας και του είχα απαντήσει με θάρρος, ίσως και κολακεία: «Μα εσύ, καπετάνιε, θέλεις δέκα Νιάρχους». Ο παμπόνηρος Σμυρνιός με είχε κοιτάξει από πάνω ως κάτω, λες και γράδαρε τη νοημοσύνη και τη φιλαλήθειά μου και μου είπε: «Λιμπερόπουλε, κι ο Νιάρχος κι εγώ, μυαλό πουλάμε και δεν νομίζω ότι μπορείς εσύ ή ο οποιοσδήποτε δημοσιογράφος, να ζυγίσετε την εξυπνάδα μας»... Με λίγα λόγια, όχι μόνο εκείνη τη φορά, αλλά και σε άλλες περιπτώσεις, άκουγα τον Ωνάση να είναι θαυμαστής του μπατζανάκη του, έστω κι αν ο Νιάρχος τον μισούσε... Μια άλλη φορά, στη διάρκεια των ιστιοπλοϊκών Ολυμπιακών Αγώνων του 1960, είχα τολμήσει (στο Κανοτιέρι ντι Νάπολι) να τον ρωτήσω αν ο Νιάρχος είναι πλουσιότερος του κι εκείνος, ανάμεσα σε δυο γουλιές ουίσκι, μου είχε απαντήσει χαμογελώντας: "Μετά από μια υψηλή βαθμίδα πλούτου, κανένας δεν μπορεί να ξέρει με ακρίβεια την αξία των περιουσιακών στοιχείων του... Η τελική σούμα γίνεται από δικηγόρους και λογιστές στο άνοιγμα της διαθήκης εκάστου"... Μια τέτοια ερώτηση θα ήταν ενοχλητική για τον προληπτικό Νιάρχο, όχι όμως και για τον Ωνάση, που συχνά απαντούσε στις τσεκουράτες, αλλά κάποτε αφελείς ερωτήσεις μου... Απορούσε και η Κάλλας (φωτο) κι αναρωτιότανε πως έπαιρνα τόσο θάρρος, να ρωτάω πράματα που δεν τολμούσε να ρωτήσει ούτε η ίδια... Αλλά, μετά το γάμο του με την Τζάκι, μου είχε κάνει μια απροσδόκητη ερώτηση και ο Μεγάλος Σμυρνιός: "Δεν μου λες, ποιός συνταράχτηκε περισσότερο μ' αυτό το γάμο;". -Ασφαλώς η Κάλλας, απάντησα. Χμογέλασε: "Ασφαλώς ο Νιάρχος", χαριτολόγησε ο Ωνάσης, αλλά αμέσως μετά με κοίταξε ένοχα, συναισθανόμενος το μεγάλο κακό που είχε κάνει στη γυναίκα που του είχε αφοσιωθεί εννιά χρόνια, θυσιάζοντας την καριέρα της...
Καιρός είναι να μπω στην ουσία αυτού του βιβλίου, που θα περιέχει μαρτυρίες, περιστατικά, σχόλια, εντυπώσεις προσώπων, που γνώρισαν από πολύ κοντά το Σταύρο Νιάρχο, όχι μόνο από την αρχή της καριέρας του και στο μεσουράνημά του, αλλά και τους τελευταίους μήνες που βασανιζόταν στην αναπηρική καρέκλα... Πάνω σε αυτή, ο γεροστόλαρχος θυμόταν όλη τη ζωή του και κυρίως εκείνα τα γεγονότα και τις πράξεις του, που τον είχαν κάνει, αρκετές φορές, πρωτοσέλιδο θέμα... Οι πράξεις του Σταύρου Νιάρχου ήσαν τόσο απρόβλεπτα συγκλονιστικές, σχεδόν απίστευτες, που μ' έκαναν να μετατρέψω αυτή τη βιογραφία σε μυθιστορηματική, διότι μόνο με το άλλοθι της φαντασίας μπορούν να γραφούν τέτοιες φριχτές αλήθειες γι' αυτό το μεγαλοφυές, αδίστακτο και μανιακό θεριό. kourdistoportocali.com
ΑΡΙΣΤΕΙΑ στον αγώνα της Επανάστασης του 1821 ( αργυρούν, χάλκινο, σιδηρούν )
