Η Παπαδημοκρατία και οι εχθροί της

Του Αλέξη Καραγεωργίου*

Έχουμε φθάσει πια ως χώρα, στο έσχατο εσωτερικό οριακό σημείο, σε ένα διαρκώς επιδεινούμενο εξωτερικό περιβάλλον με σχεδόν μηδενικούς αριθμούς ελευθερίας κινήσεων σε όλα τα πεδία. Η τελευταία γραμμή

άμυνας πριν μια νέα εθνική καταστροφή, πρέπει να είναι η κυβέρνηση Παπαδήμου. Πραγματικής όμως άμυνας. Και μάλιστα επιθετικής. Όχι προσποιητής του τύπου, πήραμε την 6η δόση στοπ. Με πολιτικούς συμμετέχοντες παίκτες-κυβερνήτες  που την υποστηρίζουν με νύχια και με δόντια επιστρατεύοντας όλα τους τα κεφάλαια: πολιτικά, οικονομικά, συμβολικά  κοινωνικά, γιατί πιστεύουν ότι είναι καταδικασμένη να επιτύχει. Ως κυβέρνηση 6ης αίσθησης, εθνικής ευθύνης(όχι περιορισμένης και ειδικής) και επιβίωσης. Που δεν την βλέπουν ως μεταβατική, σχεδόν υπηρεσιακή, ως μόνο αγχολυτική –κυβέρνηση κυανοκράνων και δόσεων βάλιουμ ή πρόζακ, όπως αυτοί που  καμώνονται ότι την στηρίζουν μερικώς απασχολούμενοι ενώ την υπονομεύουν με ηττοπαθή διαπιστωτικά λόγια, προσωπικές στρατηγικές, αναβλητικότητα, τσινίσματα και απουσία αποφασιστικών καθημερινών έργων δράσεων (πόσος ακόμη πολύτιμος καιρός για την αξιοπιστία της νέας κυβέρνησης πρέπει να περάσει, για να τροποποιηθεί άμεσα ο νόμος ώστε να διώκονται σε βαθμό κακουργήματος όσοι έχουν ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο άνω των 150.000 ευρώ, και η κυβέρνηση να προχωρήσει και σε αλλαγές στον Πτωχευτικό Κώδικα, για να κλείσουν τα «παράθυρα» που επιτρέπουν στους φοροφυγάδες να ξεφεύγουν από τις υποχρεώσεις τους, για να “βρεθεί τρόπος εγγύησης ώστε σε περίπτωση  επιστροφής της Ελλάδας στην δραχμή δεν θα γινόταν υποχρεωτική δραχμοποίηση των καταθέσεων”.)

Η χώρα ακροβατεί πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί διελκυστίνδας που το τραβάν από τη μια οι παραθυρόφιλοι κομπογιαννίτες και παλαιοημερολογίτες της δραχμής και τα παντός είδους δημοσιογραφικά φερέφωνά τους και ακαδημαϊκά παπαγαλάκια και από την άλλη οι βραδυφλεγείς διαχειριστές της κρίσης του ευρώ και της ελληνικής οικονομίας της κλάψας και του κρατοκλεψίματος. Που δεν κατάλαβαν ή δεν θέλουν να καταλάβουν ακόμη ότι: ή θα φάμε το τέρας των φοροφυγάδων και του λαϊκισμού ή θα μας φάει αυτό.

Τα ίδια τα ΜΜΕ που προετοίμασαν την έλευση της κυβέρνησης Παπαδήμου αναρωτιούνται τώρα αν «τα κόμματα θέλουν πραγματικά την κυβέρνηση Παπαδήμου». Στην πραγματικότητα όμως θα έπρεπε συγχρόνως να αναρωτηθούν τα ίδια, αν ξέρουν τι θέλουν πραγματικά εκτός από την επιτάχυνση της κατεδάφισης του Παπανδρέου. Αιχμάλωτα όπως είναι από την κρίση που βιώνουν, και έχοντας θρέψει δυο χρόνια τώρα το τέρας του αντιμνημονιακού λαϊκισμού που βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την κυκλοφορία –ακροαματικότητά τους που ζητάει τις εκλογές σαν λύση έχουν αρχίσει το ροκάνισμά της καλλιεργώντας ξανά το παραμύθι της επαναδιαπραγμάτευσης ενός άλλου μείγματος με τους δανειστές και την καταστρεπτική επιλογή των επαναλαμβανόμενων εκλογών μέχρι να αποκτήσει αυτοδυναμία ο εκλεκτός τους τώρα Σαμαράς ως πρωθυπουργός έστω και της δραχμής.

Γιατί τι άλλο είναι οι δηλώσεις του τύπου: οι τριάντα ημέρες της κυβέρνησης «δεν έχουν πείσει ότι ένας τεχνοκράτης μπορεί να φέρει την άνοιξη που, ούτως ή άλλως, είναι ακόμη μακριά» αλλά και ότι η παράταση της παραμονής της κυβέρνησης υπονομεύει αντικειμενικά την ίδια την κυβέρνηση Παπαδήμου αλλά και υποθηκεύει το ενδεχόμενο αναπαραγωγής ενός αντίστοιχου μοντέλου, αν δεν προκύψει κάποια ισχυρή αυτοδυναμία μετά τις επόμενες εκλογές, ενώ ισχύει το ακριβώς αντίθετο; Γιατί μόνον δίνοντας χρόνο και ισχύ στην κυβέρνηση Παπαδήμου καλλιεργείται μια κουλτούρα συνεννόησης, υπερκομματικού πατριωτισμού και συμμαχικών κυβερνήσεων που τα ίδια σε τελευταία ανάλυση ακατάπαυστα προπαγάνδιζαν ότι θα αντιμετώπιζαν καλύτερα τα προβλήματα της Ελληνοευρωπαϊκής πια κρίσης. Δεν είναι μονάχα λοιπόν το επιτόκιο PSI με τις τράπεζες αλλά και το PSA των προστατών της επιτήδειας υπονόμευσης που θέλει κατέβασμα αν είναι να στρωθεί ο δρόμος για τη σωτηρία της χώρας και του κινήματος των νομοταγών πολιτών της.

protagon

*Ο Αλέξης Καραγεωργίου είναι μεταλλουργός του ΕΜΠ.