Αποκλειστική συν/ξη του Π. Κουρουμπλή στον Διονύση Τσιλιμιδό
Η αγανάκτηση δεν «φυλακίζεται»του Διονύση Τσιλιμιδού
Ο 10χρονος Παναγιώτης, ξυπνάει κι αντιλαμβάνεται πως είναι μόνος στο σπίτι. Οι δικοί του είναι
αγρότες και βρίσκονται στα χωράφια. Το πατρικό του σπίτι στο Ματσούκι Αιτωλοακαρνανίας, είναι διώροφο. Εκείνος όμως, θέλει να βγει από το σπίτι. Περιμένει λίγο και τελικά σηκώνεται. Ανοίγει την πόρτα, πλησιάζει την εσωτερική σκάλα κι αρχίζει να κατεβαίνει. Ενώ ακόμη βρίσκεται στα μισά, νιώθει να τον λούζει το φως του ήλιου που μπαίνει από τα παράθυρα. Μπορεί να μη βλέπει, αλλά νιώθει τη ζέστη στο πρόσωπό του. Κι αυτό του φέρνει ικανοποίηση… Ήταν η πρώτη του επανάσταση και η πρώτη του νίκη. Ο Παναγιώτης, πριν ακριβώς από ένα μήνα, είχε χάσει ολοκληρωτικά την όρασή του, παίζοντας με μια ξεχασμένη χειροβομβίδα.
«Μετά από αυτό ήμουν σίγουρος, πως μπορώ να κάνω πολλά πράγματα. Σε λίγες μέρες, ζούσα όπως τα υπόλοιπα παιδιά του χωριού. Μπορώ να σε πάρω τώρα να πάμε και να σου λέω, έξω από ποιο σπίτι είμαστε. Σε ποιο χωράφι είμαστε. Κι εδώ στην Αθήνα, αν περπατήσουμε από εδώ (Σύνταγμα) ως την Ομόνοια, θα σου λέω από ποιους δρόμους περνάμε… Πολλές φορές, αιφνιδιάζω ακόμα και τα παιδιά μου με τα πράγματα που μπορώ να κάνω. Εξαρτάται με ποιον τρόπο αποφασίζεις πως θέλεις να ζήσεις και ν’ αναπτύξεις το δικό σου ταμπεραμέντο, τη δική σου αισθητική. Κάνει σε πολλούς εντύπωση, όταν τους λέω πως μέσα στο σπίτι μου κατά 90% κυριαρχούν οι δικές μου επιλογές, σε χρώματα, σε συνδυασμούς»
Από 18 χρόνων μπροστάρης σε πολλές εξεγέρσεις. Ανατρεπτικός κι επαναστάτης από DNA ή σας επηρέασε και το ατύχημα που είχατε;
Ήμουν πάντα αντισυμβατικός, αντιδραστικός, δεν δεχόμουν όσα ήθελαν να μου επιβάλλουν. Ίσως κι αυτό να με βοήθησε στο να μην αυτο-περιθωριοποιηθώ, λέγοντας πως αφού δεν βλέπω, τι μπορώ να κάνω; Δεν μπορούσα να δεχτώ πως τα άλλα παιδιά θα προχωρούσαν κι εγώ θα έμενα πίσω.
Θα μου μιλήσετε για τον Ανδρέα Παπανδρέου;
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ο πολιτικός μου πατέρας και δάσκαλος. Μου έδωσε την ευκαιρία να επιβεβαιώσω πως αναπηρία δεν σημαίνει ανικανότητα. Κάτι που πίστευα από τη δεκαετία του ΄70, τότε που βρέθηκα να ηγούμαι του κινήματος «Μόρφωση, ψωμί, δουλειά και όχι ζητιανιά». Ο Ανδρέας το 1993, με δική του απόφαση και παρά τις όποιες επιφυλάξεις της ηγεσίας του υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας, πίστεψε στις δυνατότητές μου κι αποφάσισε να διορίσει έναν τυφλό δικηγόρο, ως Γενικό Γραμματέα του υπουργείου. Διοικούσα με φαντασία. «Έτρεχα» τους γραφειοκράτες και τους πίεζα για κάθε υπόθεση ξεχωριστά. Εξασφάλισα 39 δις δραχμές για την πρόνοια. Ήθελα ο πολίτης να μπορεί να βρίσκει μια πόρτα ανοιχτή στην «εξουσία». Δικαίωσα τον Ανδρέα για την επιλογή του κι ο Δημήτρης Κρεμαστινός του είπε «πρόεδρε, μακάρι να είχα έναν ακόμα σαν τον Κουρουμπλή». Ο Ανδρέας ήταν ηγέτης. Είχε την τόλμη να πάρει μια τέτοια ευθύνη και να βάλει στην παραγωγική διαδικασία όλον αυτόν τον κόσμο. Ήταν μια επανάσταση. Είχα πάθος για την πρόνοια. Αλλά ούτε ο Σημίτης ούτε ο Γιώργος Παπανδρέου μου έδωσαν αυτήν την ευκαιρία.
Ο Γιώργος, είναι ηγέτης;
Είναι πολύ νωρίς για να το πούμε αυτό. Θα κριθεί αν είναι ηγέτης. Διαφωνώ με την αμυντική και ενοχική στάση του έναντι των ετέρων μας, τα τελευταία δύο χρόνια. Τουλάχιστον, η τελευταία επιστολή του, αποτυπώνει και αποπνέει ένα άλλο επίπεδο αξιοπρέπειας για ένα λαό που τελευταία τον έχουν προσβάλλει πολύ. Έπρεπε να το είχε κάνει από την αρχή. Ο Ανδρέας Παπανδρέου έλεγε πως όταν βιώνεις μία κρίση, πρέπει να μετατρέπεις το μειονέκτημα σε πλεονέκτημα. Κανένας σοβαρός αναλυτής δεν συμφωνούσε πως η Ελλάδα ήταν η αιτία του κακού. Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει πως δεν είχε ευθύνες για τη δημοσιονομική της εκτροπή. Δαπάνες αλόγιστες, γίνονται ακόμα και σήμερα.
Ποια είναι η γνώμη σας για τους «Αγανακτισμένους»;
Εγώ πιστεύω στα κοινωνικά κινήματα. Γεννήθηκα μέσα σε αυτά, ανδρώθηκα πολιτικά. Αν η κοινωνία δεν αντιδράσει σε επιλογές που επιχειρούνται να επιβληθούν -είτε στην Ελλάδα, είτε στην Ευρώπη- θα πληρώσει το τίμημα. Αν είχα αφήσει κι εγώ να αποφασίσουν άλλοι για μένα χωρίς εμένα -ακόμα και η οικογένειά μου- ίσως δεν θα ήμουν εδώ τώρα. Ο Παπανδρέου θα έπρεπε να είχε «εξάγει» την αντίδραση του λαού, στην Ευρώπη. Και τότε θα είχε όλη την κοινωνία μαζί του. Γιατί, δεν είναι υπεύθυνος ο ελληνικός λαός.
Μα όταν ο ίδιος ο Πάγκαλος λέει πως «μαζί τα φάγαμε», τι άλλο να περιμένουμε από τους Ευρωπαίους;
Μας θεωρούν όλους τους Έλληνες, διεφθαρμένους. Δεν είμαστε εμείς οι διεφθαρμένοι. Δεν διαφθείραμε εμείς τη SIEMENS και τις άλλες γερμανικές και γαλλικές εταιρίες. Όλους αυτούς τους εμπόρους όπλων που μας επέβαλλαν να αγοράζουμε όπλα αξίας 100 δις ευρώ, για να δουλεύουν οι βιομηχανίες τους, ενώ όφειλαν να εγγυηθούν τα σύνορα μας. Δεν επιβάλαμε εμείς τη συνθήκη του Δουβλίνου, για να γίνει η Ελλάδα το ανάχωμα εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών, που δεν μπορεί να τους απορροφήσει κοινωνικά και οικονομικά. Για να μην πω για το θέμα των οφειλών της Γερμανίας από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, τότε που η φτωχή Ελλάδα, δέχτηκε να ανασταλεί η καταβολή τους, μέχρι να υλοποιηθεί η Συνθήκη 4+2, δηλαδή η ενοποίησή της και τώρα δεν μιλάει κανείς. Αν αυτό το θέμα η κυβέρνηση δεν το αναδείξει, θα είναι πολύ εκτεθειμένη. Ούτε μιλάει κανείς, για τα 500 εκατομμύρια ευρώ που χρωστάει σε ΦΠΑ, η γερμανική Hochtief.
Τι θα λέγατε για τα ακραία φαινόμενα αστυνομικής βίας που ζήσαμε όσοι βρεθήκαμε στο Σύνταγμα;
Είμαι κάθετα αντίθετος με τη συμπεριφορά της αστυνομίας. Θέλω να πω σε αυτά τα παιδιά που ζουν κι αυτά με ένα μισθό, ότι επέδειξαν υπερβάλλοντα ζήλο και πως καταστρέφουν τη σχέση που πρέπει να έχουν με την κοινωνία. Το να δέρνεις με βαρβαρότητα, το θεωρώ αποκρουστικό και ως στάση και ως συμπεριφορά νέων ανθρώπων. Μου προσβάλει τον πολιτισμό. Βέβαια, διαφωνώ και με όσους έδωσαν τις εντολές. Την αγανάκτηση και την οργή του κόσμου δεν μπορείς να την «φυλακίσεις». Η βία, φέρνει πάντα βία.
Διάβασα μια δήλωσή σας, πως δεν θα πάμε σε εκλογές το φθινόπωρο.
Ο Παπανδρέου έπρεπε να κάνει εκλογές από την εποχή του πρώτου μνημονίου, όταν τέθηκε θέμα έγκρισής του, από 180 βουλευτές. Αυτό υποστηρίζω κι εγώ. Μόνο έτσι διασφαλίζεις μια ευρύτερη στήριξη σε ένα τόσο σοβαρό θέμα. Πιστεύω πως οι Ευρωπαίοι δεν θα αφήσουν να πάμε σε εκλογές, εκτός κι αν το «σύστημα», θεωρήσει πως μια συγκυβέρνηση θα είναι πιο ευάλωτη, άρα και πιο ελεγχόμενη.
Γενικά πως κρίνετε τις κινήσεις της κυβέρνησης;
Εκείνο που με προκαλεί και με θυμώνει στην κυβέρνηση, είναι που επέδειξε μια ιδιαίτερη σπουδή στην περικοπή κοινωνικών δικαιωμάτων. Εγώ στο ΠΑΣΟΚ βρέθηκα για δύο λόγους. Για τον πατριωτισμό του και για το κοινωνικό κράτος στο οποίο πίστευε. Και δυστυχώς βλέπω και τα δύο να «κατεδαφίζονται». Ξέρεις τι λένε; Όταν μοιράζεις προνόμια, αν διαπράξεις κι ένα λάθος μπορεί να τραυματίσεις ελαφρά το δίκιο. Όταν μοιράζεις όμως θυσίες και διαπράξεις αδικίες, σκοτώνεις το δίκιο, το συνθλίβεις. Πώς ανέχεται αυτή η κυβέρνηση οι πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες να μην πληρώνουν ένα φράγκο, την ώρα που εισπράττουν πάνω από 4 δις ευρώ; Και να επιτρέπει να δικαιολογούν 16% σε δαπάνες για δήθεν προώθηση των προϊόντων τους; Ξέρεις τι κρύβεται σε αυτό το 16%; Τα ταξίδια των γιατρών σε εξωτικές χώρες, για να τους έχουν μετά υποχείρια και να συνταγογραφούν...
Κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου (αναφερόμενος στην κρίση του ‘87 με την Τουρκία) είπε πως την ώρα που καλείσαι να πάρεις μια σημαντική απόφαση, υπάρχει μεγάλη μοναξιά. Τη νιώσατε αυτήν τη «μοναξιά», τη στιγμή του μεγάλου σας «όχι» στο μεσοπρόθεσμο;
Όταν έρχεται η ώρα μιας μεγάλης απόφασης που σε φέρνει απέναντι από την παράταξη, όσο κι αν είσαι αποφασισμένος, σε πονάει. Μέσα μου όμως, ένιωσα μια μεγάλη ικανοποίηση που είχα το κουράγιο να σεβαστώ την αξιοπρέπεια των παιδιών μου κι όλων των νέων ανθρώπων και να τους στείλω ένα μήνυμα αντίστασης, στην αυτοκαταστροφική λογική της «παραίτησης» που τους απειλεί. Δεν διεκδικώ τον τίτλο του «ήρωα», σέβομαι την επιλογή των συναδέλφων μου, αλλά και δεν παραχωρώ σε κανέναν το δικαίωμα να υποστηρίζει πως αγαπάει περισσότερο την παράταξη από μένα. Δεν ήρθα στο ΠΑΣΟΚ όταν ήταν στα χάι του, αλλά από την εποχή που ήταν κόμμα διαμαρτυρίας. Εγώ διώχθηκα με το νόμο 4000 περί τεντιμποϊσμού. Απαιτώ λοιπόν, έναν σεβασμό.
Ο μικρός Παναγιώτης λοιπόν, τα κατάφερε. Γύρισε την πλάτη στη μοιρολατρία κι απόδειξε πως αυτό που έχει σημασία στη ζωή, είναι το να αγωνίζεσαι. Και να συγκρούεσαι. Και να αγαπάς την πατρίδα σου. Κι ενώ όταν πήγαινα να τον συναντήσω ήμουν πολύ θυμωμένος με εκείνη την ξεχασμένη... χειροβομβίδα, 2 ώρες αργότερα συνειδητοποιώ πως ήρθε η ώρα για «άφεση αμαρτιών». Ίσως να μην είχε φτάσει ποτέ μέχρι τα έδρανα της Βουλής, αυτός ο ξεχωριστός και «ανοιχτομάτης» Έλληνας. Τα παιδιά του, η Κατερίνα κι ο Λευτέρης, θα πρέπει να είναι πολύ περήφανα, για τον «τεντιμπόη» πατέρα τους!!!
mediasoup
