Η κοινωνία μας «έχει χάσει το μυαλό της» Η υπόθεση του Άγριλου…

Του ΧΡΗΣΤΟΥ Γ. ΣΑΛΤΟΓΙΑΝΝΗ*

Το τελευταίο χρονικό διάστημα παρακολουθώ με αγωνία, όπως όλοι μας άλλωστε, τα πολιτικά, οικονομικά και

κοινωνικά δρώμενα της ελληνικής κοινωνίας.

Όλα μοιάζουν να φαίνονται «θολά», σε κάθε πτυχή (κοινωνική, οικονομική, πολιτική κ.ο.κ.) της ζωής μας παρατηρείται μια γενική «αναρχία», δίχως να επικρατεί η λογική και το σωστό και έτσι λοιπόν φαίνεται πως η κοινωνία μας «έχει χάσει το μυαλό της».

Η σύγχρονη Ελλάδα βιώνει και μια σύγχρονη τραγωδία. Είναι η κρίση της Ελλάδας που όπως φαίνεται έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, με το πολιτικό σύστημα να μην υπηρετεί τις αξίες των πολιτών αλλά τις αξίες των τεχνοκρατών, ουσιαστικά η πολιτική κινείται σε ένα «πλαίσιο αριθμών», με τους πολίτες να αντιμετωπίζονται ως αριθμοί.

Πρώτα απ’ όλα όμως, οι πολίτες πρέπει να «σταθούν στο ύψος των περιστάσεων», δηλαδή «αγανακτισμένοι και βολεμένοι» πέρα από τις θετικές κατά τα άλλα ειρηνικές διαδηλώσεις (ας ελπίσουμε να συνεχιστούν και να μην καπελωθούν από κόμματα), πρέπει και μπορούμε να αντιδράσουμε μέσα από την εκλογική διαδικασία με την συμμετοχή μας και όχι με την αποχή μας που αυτομάτως φανερώνει την συνενοχή μας και την αδιαφορία μας απέναντι στα προβλήματα του τόπου.

Η υπόθεση του Άγριλου λοιπόν (στρατόπεδο Ψαρογιάννη) για την δημιουργία κέντρου κράτησης ανθρωπίνων ψυχών φανερώνει πως η πολιτική ηγεσία, τα πολιτικά πρόσωπα αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους ως αριθμούς.

Βλέποντας την άλλη όψη της υπόθεσης, διακρίνω έναν εμπαιγμό της πολιτείας προς τους κατοίκους του Ξηρομέρου, γιατί δεν είναι δυνατόν να συνδυάζουν μια φυλακή ψυχών με την ανάπτυξη ενός τόπου.

Αν η πολιτεία θέλει να αντιμετωπίσει το μεταναστευτικό πρόβλημα τότε ας τα «βάλει» με τους διακινητές, τους δουλεμπόρους που εκμεταλλεύονται αυτές τις κατατρεγμένες ψυχές. Η πολιτεία φυσικά και γνωρίζει πώς να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα, αρκεί να υπάρχει και η βούληση.

Επιπλέον, η υπόθεση του Άγριλου καλό είναι να επαναφέρει στο «προσκήνιο» τις δύο λίμνες Αμβρακία και Οζερό και τις προοπτικές ουσιαστικής ανάπτυξής τους.

Με αυτή την ευκαιρία λοιπόν παραθέτω ένα κείμενο που είχα γράψει για τις λίμνες Αμβρακία και Οζερό:

Οι λίμνες μας Αμβρακία και Οζερός

«Σε μια περίοδο που το νερό αποτελεί μείζον ζήτημα για όλους τους Λαούς του Πλανήτη, σε συνδυασμό και με τις Διεθνείς Πολιτικές Πράξεις, όλοι μας καλούμαστε να συμβάλουμε στην ορθολογική διαχείριση των υδάτινων πόρων. Με απλά λόγια, οι κοινωνίες οφείλουν να σέβονται και συγχρόνως να συμβάλουν στην διατήρηση των υγροτόπων και κατά συνέπεια του υδρολογικού κύκλου σε επιθυμητά και επαρκή επίπεδα, που να καλύπτουν τις ανάγκες μας σε νερό.

Η περιοχή μας διαθέτει δύο πανέμορφες λίμνες, ικανές να συμβάλουν στην ανάπτυξη του τόπου μας και μάλιστα ποικιλοτρόπως. Τόσο η Αμβρακία όσο και ο Οζερός (Γαλιτσά), μέσα από στρατηγικές προσπάθειες, μπορούν να αποτελέσουν για τον τόπο μας μια νέα αναπτυξιακή τροχιά προσφέροντας έτσι ένα εναλλακτικό και παράλληλα επιπρόσθετο εισόδημα για τους κατοίκους.

Ως υγρότοποι, μπορούν να οριστούν οι φυσικές ή τεχνικές περιοχές οι οποίες κατακλύζονται ή πλημμυρίζουν από νερό επιφανειακό ή υπόγειο, με συχνότητα και διάρκεια επαρκή να υποστηρίξουν την εμφάνιση βλάστησης προσαρμοσμένης σε υδατοκορεσμένα εδάφη.

Επιπλέον, ως κύριες λειτουργίες των υγροτόπων θεωρούνται η μείωση των πλημμυρικών επιπτώσεων, η παγίδευση ιζημάτων στο εσωτερικό τους, ο περιορισμός της παράκτιας διάβρωσης, ο εμπλουτισμός των παράκτιων υδροφόρων, η ανακύκλωση των θρεπτικών αλάτων στο εσωτερικό τους, η διατήρηση της βιοποικιλότητας και η στήριξη της τροφικής αλυσίδας.

Οι κύριες απειλές των υγροτόπων στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς είναι η αστική, βιομηχανική και γεωργική ρύπανση με αποτέλεσμα να προκαλούνται φαινόμενα ευτροφισμού. Ειδικότερα, παρατηρείτε έντονη ανάπτυξη φυτοπλαγκτόν, εμφανίζονται υποξικές και ανοξικές συνθήκες, μεταβάλλεται ο ρυθμός ιζηματοαπόθεσης, αποξηραίνονται υγροτοπικές εκτάσεις και γενικότερα υποβαθμίζεται η υγροτοπική χλωρίδα και πανίδα.       

Οι δύο λίμνες μας προστατεύονται από την κοινοτική οδηγία 92/43, η οποία στοχεύει, οι βιότοποι σπάνιας βιοποικιλότητας να είναι ενταγμένοι σε ένα δίκτυο προστασίας και διαχείρισης. Πρόκειται για το δίκτυο ΦΥΣΗ (NATURA) 2000.

Όμως, παρόλα αυτά, το δίκτυο ΦΥΣΗ 2000 στην χώρα μας τρέχει σε δύο ταχύτητες. Συγκεκριμένα, σε  ορισμένες περιοχές πραγματοποιούνται έρευνες σχετικά με τους τρόπους διαχείρισης και ανάπτυξης τους, μέσα από καταγραφές της υγροτοπικής πανίδας και χλωρίδας και από προτάσεις αξιοποίησης τους (οικοτουρισμός, αγροτουρισμός κτλ.). Αντίθετα, σε περιοχές όπως τις δικές μας επικρατεί μόνο ο τίτλος για να μας θυμίζει ότι υπάρχουν, χωρίς να έχει γίνει κάποιο ουσιαστικό βήμα ανάπτυξης.

Σε πρώτο στάδιο, απαιτείται η υδρολογική διαχείριση, η οποία θα βασίζεται στον έλεγχο των ποσοτικών και ποιοτικών εισροών νερού και στην κατανόηση των φυσικών και βιογεωχημικών διεργασιών που λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό του υγροτοπικού συστήματος και των δύο λιμνών. Η άμεση παρακολούθηση και καταγραφή όλων των παραπάνω (σταθμοί τηλεμετρικής παρακολούθησης ποσοτικών και ποιοτικών χαρακτηριστικών νερού), αλλά επίσης και της υγροτοπικής βιοποικιλότητας θα συμβάλουν στην ανάδειξη των λιμνών μας και παράλληλα θα αποτελέσει τον ουσιαστικό δίαυλο ανάπτυξης με άμεσο αντίκρισμα στο εισόδημα των κατοίκων μας.

Το Ινστιτούτο Αλιευτικών Ερευνών (ΙΝΑΛΕ) αποτελεί τον παράγοντα ο οποίος θα συμβάλει στην πραγματοποίηση όλων των παραπάνω δραστηριοτήτων.

Σε δεύτερο στάδιο, θα μπορούμε να προχωρήσουμε σε δράσεις που θα στηρίζονται στη αξιοποίηση και ανάδειξη των λιμνών μας. Ως εκ τούτου, θα είμαστε έτοιμοι να αναπτύξουμε οποιαδήποτε τουριστική δραστηριότητα με σκοπό να αυξήσουμε το υπάρχον εισόδημα των κατοίκων μας (πόροι και δράσεις από τον άξονα 3 «ποιότητα ζωής στις αγροτικές περιοχές και διαφοροποίηση της αγροτικής οικονομίας», μέτρο για την ενθάρρυνση τουριστικών δραστηριοτήτων).

Για όλα τα παραπάνω απαιτείται η συλλογική συμμετοχή  μέσα από συγκεκριμένες δράσεις και στρατηγικές». 

*Πρόεδρος Συλλόγου Φυτειωτών «Το Λιγοβίτσι»

  Εκδότης της εφημερίδας «Φυτειώτικα Νέα»