Οι τεθλιμμένοι συγγενείς

Toυ Λεωνίδα Καστανά*

Τον τελευταίο καιρό φέρνω και ξαναφέρνω στο μυαλό μου τους παλιούς συντρόφους του ΚΚΕ εσωτερικού και γενικότερα της...

Ανανεωτικής Αριστεράς. Οι περισσότεροι γέρασαν ή δεν ζούνε πια. Είχαν κάνει μεγάλη υπέρβαση να αποσχιστούν από το ενιαίο ΚΚΕ, είχαν μιλήσει για σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία, είχαν ασκήσει κριτική στη ΕΣΣΔ, αλλά αν έστηνες αυτί μπορούσες ν’ ακούσεις ένα κλάμα βουβό που θρόιζε τα φυλλοκάρδια τους. Ήταν  κομμουνιστές και λόγο κακό δεν μπορούσαν να πουν για τη μεγάλη σοσιαλιστική πατρίδα. Όταν κατέβηκε το σφυροδρέπανο από το Κρεμλίνο ένα δάκρυ κύλησε στα μάγουλά τους. Και ας ήξεραν καλά και από πρώτο χέρι τι ακριβώς συνέβαινε εκεί μέσα. Είχαν ζήσει με το όραμα της κομμουνιστικής ουτοπίας και το αίμα νερό δεν γίνεται.

 Γιατί τα θυμάμαι όλα αυτά; Σήμερα, υπάρχει ένας κόσμος που αυτοχαρακτηρίζεται και είναι κεντροαριστερός. Κινήθηκε στο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς, της πολιτικής οικολογίας, του Συνασπισμού, ακόμα και του ΠΑΣΟΚ, κυρίως στο περιβάλλον Σημίτη. Πρόσφατα εντάχθηκε στη ΔΗΜΑΡ και μετά έψαξε το ΠΟΤΑΜΙ, τη Δημοκρατική Συμπαράταξη ή έμεινε πολιτικά ανέστιος. Στα συνδικάτα και στους Δήμους ψήφιζε πάντοτε αριστερά σχήματα και δεν είχε λείψει ποτέ και από καμιά απεργία. Στο δημοψήφισμα το μεγαλύτερο μέρος αυτού του κόσμου ψήφισε ΝΑΙ, ίσως και με βαριά καρδιά, γιατί είναι φίλος της Ευρώπης. Αυτός ο κόσμος σήμερα ζει ένα δράμα. Δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ. Είχε πιστέψει όμως στην Αριστερά και δεν φανταζόταν ποτέ ότι  θα τα σκατώσει έτσι και τόσο.

 Το πρώτο σοκ ήταν η επιλογή συμμαχίας με  τους ΑΝΕΛ. Νόμιζε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα επέλεγε το ΠΑΣΟΚ ή το ΠΟΤΑΜΙ ή και τους δύο για συγκυβερνήτες. Διαψεύστηκε. Μετά, περίμενε ότι παρόλη την απειρία και την ιδεοληψία κάποια αριστερά και προοδευτικά πράγματα θα έκανε. Το σύμφωνο συμβίωσης, για παράδειγμα, τον ανακούφισε και δεν δίστασε να το χειροκροτήσει. Τον χάλασε που δεν το ψήφισε η Φώφη και το ψήφισε ο Μητσοτάκης αλλά δεν τόδειξε.

 Περίμενε ότι η κυβερνώσα αριστερά δεν θα καταφύγει στον απόλυτο νεποτισμό για τη στελέχωση του κράτους, ότι πολιτιστικά θα είναι πιο ανεκτική, ότι θα αναζητήσει μέτρα βοήθειας των πραγματικά αδυνάτων, ότι στο μεταναστευτικό θα είναι στοιχειωδώς ανθρώπινη. Ότι θα βρει ένα τρόπο να γλυκάνει το μνημόνιο. Διαψεύστηκε, αλλά δεν το βάζει κάτω.

 Ο κόσμος αυτός περιμένει ακόμα εκείνη τη στροφή του δρόμου που θα φέρει κοντά την κεντροαριστερά του με το ΣΥΡΙΖΑ και θα βγάλει από την κούρσα τον ακροδεξιό εταίρο. Θέλει να σταθεί πλάι του αλλά αυτός δεν τον αφήνει. Είναι κόσμος αριστερός και δεν θα συμβιβαστεί ποτέ με την ιδέα ότι η Αριστερά μπορεί να αποτύχει τόσο άδοξα για να ανέβει η Δεξιά και πάλι. Γι αυτό και δεν θα τον ακούσεις ποτέ να λέει «να πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ». Είναι σα να ψηφίζει Μητσοτάκη.  Ασκεί σκληρή κριτική, όπως τότε στη Σοβιετία, αλλά να πέσει δεν θέλει. Αν πέσει θα κλάψει βουβά, δεν θα πανηγυρίσει.  

 Αυτός ο κόσμος ζει το δικό του δράμα. Πολιτιστικά είναι ΣΥΡΙΖΑ και το ξέρει. Πολιτικά ελπίζει ακόμα σε αριστερές λύσεις στο δράμα που ζούμε. Όχι από ιδιοτέλεια, αλλά από ιδεολογία.  Η παγκοσμιοποίηση και η οικονομία της αγοράς είναι γι αυτόν απεχθή πράγματα. Ο φιλελευθερισμός δεν του ταιριάζει και τον ξορκίζει βάζοντας μπροστά το «νέο» γιατί έτσι νομίζει ότι τον κάνει να φαίνεται ως το απόλυτο κακό. Πιστεύει ότι η Ευρώπη έχει παραδοθεί στο νεοφιλελευθερισμό και αναπολεί τη σοσιαλδημοκρατία άλλων εποχών. Γι αυτό τον ακούς να κάνει συσχετισμούς, να φέρνει τον Άδωνι ως τον απόλυτο μπαμπούλα, να αναζητά κεντροαριστερό σχήμα που θα επιβάλει στην Αριστερά μια νέα πορεία.  

 Ο κόσμος αυτός είναι η πολιτική εφεδρεία του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να μην τον ψηφίσει ποτέ, αλλά πάντα θα περιμένει την επιστροφή του. Πιστεύει ότι εκεί μέσα υπάρχει ακόμα κόσμος αγνός αριστερός που μπορεί να ξυπνήσει από το λήθαργο της εξουσίας και να πάρει το παιχνίδι πάνω του. Να ενωθεί μαζί του για να δώσουν στην Ελλάδα την αριστερή κατεύθυνση που της αξίζει.

 Φοβάμαι ότι θα περιμένει μια ζωή. Αλλά δεν θα πάψει να ελπίζει.     

O Λεωνίδας Καστανάς είναι Φυσικός και διαχειριστής του blog "Μη μαδάς τη μαργαρίτα"